Yaşam boyu ne kadar çok insanla karşılaşıyor, etkileşime giriyor, bağ kuruyor, iletişimi etkin kılmak için elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyoruz, inanç ve emekle...
Ve zaman hızla ilerlerken, geçmişte yaşadığımız sorunların kökeninde yine iletişim içinde olduğumuz insanların olduğunu farkedince duvara çarpmış gibi hissediyor, kendimize yapmış olduğumuz zorbalıkla yüzleşiyoruz (Kaybetme ve yalnız kalma korkusu).
E tabi "küstüm, ver misketlerimi" yapamıyor, yola devam ediyoruz, bir farkla tükenmiş olarak! Çünkü insan denilen varlık bağ kurarak yaşamını idame ettirir.
Yaşamsal evrelerin içinde belki de en çetini, ilişkilerde detoks (arınma) evresi dediğimiz dönem. Farkındalık seviyesine bağlı olarak kişiden kişiye değişiklik gösteren, kum saatinin daha görünür olduğu, ceplerin fayda ve zarar dengesiyle dolduğu, kısacası kendini var ettiğin bu evre sana ayna tutuyor. Ayıklamalar yaparken, açılan boşluğu doldurma arzusu içinde yeni gelenler için daha seçici olmanı sağlıyor.
Çıkarsız, yansız, şükür dolu hissetmeni sağlayanlarla, gün sonu Z raporu verdiğinde, girdiler ve çıktılar arasında ki dinamikten memnunsan işlem tamam demektir.
Benim ceplerim kıymetlilerimle dolu ve yeni eklenenlerle şükür dolu hissedebiliyorum.
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.