Bir Gün Aşklar Biter, Hatıralar Kalır"Peki aşka dair ne söyler akıl? Kahve ve sigara gibi toptan bırakmalı mı aşkı, yoksa bir kadeh şarap ya da çikolata gibi ara sıra tadına varılabilir mi? Aşk aklın karşısında mı durur? Bilgeler hiç akıllarını yitirirler mi yoksa yalnızca koca bebekler mi bu duruma düşer?"
Sorular gayet açık ve net fakat cevap niyetine dile getireceğiniz her şey, öznel veya şartlara bağlı yargılardan öteye geçemeyecek maalesef... Bir aşkın başlangıcında, ortasında veya sonunda siz bile, bu sorulara aynı yanıtları vermekten imtina edeceksiniz. Çünkü hiçbir insan, aşka düştüğünde, dönüşüme uğramadan çıkmayı beceremez. Bu, insanın beceriksizliğinden ötürü değil, içine düştüğünüz durumun yıkıcılığından mütevellit...
Kahramanımız, ki kuvvetle muhtemeldir bu kişi yazarımızdır (araştırmadım), uçak yolculuğu sırasında tanıştığı Chloe'ye aşık olur. Tatlı sohbetler, ilgi çekici paylaşımlar, yeni ve de ilgi duyduğun bir insanı tanıma heyecanı, sarsak hareketler, patavatsız konuşmalar, sonradan hatırlandığında, ne kadar gülünç duruma düşüldüğünü düşündürüp, hafiften utandıran hamleler, karşılaşmalara ilahi manalar yüklemeler, ortak zevkler buldukça yükselen o "işte o" hissi... Bunlar aşkın uvertürleri denebilecek durumlar. Şarkı bittiğinde bunları hatırlayıp üzülmeyin sakın ha, bunlar olmasaydı, bittiğine üzüldüğünüz o şarkıyı hiç çalamayacaktınız.
Aşktan bahsederken spoiler yemek veya yememek gibi bir durum söz konusu mudur diye çok düşündüm. İncelemeye "spoilerlı inceleme" yazıp yazmamak konusunda da epey tereddütte kaldım ama fikrimin arkasında durup bunu yapacağım. Her aşk bir gün biter ve aşkın bitişi, her insanın sonunda öleceğinin bilinmesi kadar doğal bir durumdur bana kalırsa. Karşıt fikirler olabilir, benim de fikrim değişebilir. Ne de olsa başlarken bunu dile getirdik ;)
Uvertür sonrası, karakterlerin durumlarına göre çeşitlilik gösterse de, üç aşağı beş yukarı benzer yollardan geçilir. Flörtleşme evresi, karşılıklı keşifler, karşılıklı öne atılmalar, geri çekilmeler, yer yer fikir ayrılıklarından doğan elektriklenmeler, yer yer tensel çekimden doğan elektriklenmeler, ilk öpücük, birlikte olma, birlikte yaşama, aynı kabın içine diş fırçalarını koyma, yastığında onun saç tellerini bulma, kendine ait odanda, onun rayihasını soluma, alışmalar, alışkanlıklar, bütünleşmeler, rutinleşmeler, monotonlaşmalar, sıkılmalar, tartışmalar, sağa sola fırlatılan eşyalar, önce hediye edilip sonra iade edilen nesneler, bir gün evvel derin manalar yüklenen şeylerin, bir gün sonra çöp kutusunda kendini bulması ve dahası... Yazsak roman olur derler ya hani, Alain de Botton da bunları felsefeyle harmanlayarak bize sunmuş, çok da güzel bir eser çıkmış ortaya. Ben çok beğendim doğrusu. Kitapla seviştim bile diyebilirim, çünkü neredeyse altını çizmediğim, üstüne notlar almadığım, kendi yorumlarımı katmadığım sayfası kalmadı. Bu açıdan kitap benim için on numaraydı. Hatta baskıdan kaynaklı hatalardan kitabın puanını kırarım normalde. Ama bu kitapta öylesi hatalar da olmasına rağmen, beğenime halel getirmesin diye tam puan vermekten vazgeçmedim.
Daha çok şey yazılır, daha çok şey söylenirdi söylenmesine ama uzatamıyorum artık incelemelerimi eskisi gibi. Nedendir bilinmez. Belki de ilham perileri artık o etkileyici cümleleri fısıldayamıyordur kulaklarıma, kim bilir... Belki de aşk eksik, bilinmez... Neyse, çağırınca gelmez o, bilirim, bakarken soyunamaz da, pek cilvelidir :) Aşka inanın veya inanmayın, bence bir şans verip okuyun bu kitabı değerli okurlar. Haydn keyifli okumalar.
