Merhabalar, uzun zamandır -yaklaşık 1 aydır- inceleme yazmadığım için nasıl bir giriş yapacağımı bilemedim açıkçası.
Yazarı tanıtarak başlamak istiyorum, kimdir bu 
Caner Yaman ?
Yazarımız Zonguldak’ta doğdu.
Lisans ve Yüksek Lisans eğitimini Hacettepe Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde tamamladı.
İrlanda ve İngiliz edebiyatından çevirileri bulunmaktadır.
Deneme ve hikayelerden oluşan ilk kitabı 
Sonrası Yok , Ekim 2014′te yayınlanmıştır.
Hâlâ Bülent Ecevit Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı’nda Araştırma Görevlisi olarak görev yapmaktadır.
Yazarın okuduğum ikinci kitabı, ilk kitabı ise bundan pek farkı olmayan 
Pandalar Uçabilir ikisi için de ortak bir incelemem olacak bu aslında. Çünkü aralarında pek fark olduğunu söyleyemem, öyle ki diğer kitaplarına bir şans verme gereğinde bile bulunmayacağım.
Kitap kötü değil, hiçbir kitap kötü değildir ama ortalamanın altında bir kitap diyebiliriz. Hayatının en melankolik zamanında okuyanlar için mükemmel bir kitap olabilir ama hayatın gerçeklerini görmüş biz bireyler için klişe ayrılık/aşk acısı/özlem içeren cümlelerden ibaret kalıyor bu kitap(lar).
Kitapta elbet mükemmel derecede güzel olan alıntıları fark edip hemen paylaştığım ve üzerine çok kafa patlattığım da oldu. Örnek vermem gerekirse;
"Yoruldum ben. Yaşamak gerçekten bu mu?"
Sayfa 105
Klişe bir cümle, haksız mıyım? Ama bazen bu kadar sıradan cümleler bir kitabın akışına bağlı olarak bizi derinden etkileyebiliyor. Bu da öyle bir kısımdı.
"İnsanlar doğar, büyür ve ölürler.
Ama yaşamazlar."
Sayfa 52
Hayatı sorgulatan bir sürü cümle... Eğer sorgulamak, depresyona girmek istiyorsanız kitabı seve seve tavsiye ederim.
Her ne olursa olsun ümitli günler dilerim!
"Seviyormuş.
Seviyormuş ulan. Ne güzel cümle."
Sayfa 30
Kaynakça;
mardinlife.com/biyografi/caner...
·
18 artı 1'leme
·222 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.