Her nasılsa güneşe bakıyordu. Güneş ufka varmak üzereydi. Ona bakmak için başını çevirmesi gerekti ve gözleri marazi bir huşu ile ona kilitlendi. Güneşi hiç bu halde görmemişti. Şişman, kızıl ve nedense kısıktı. Öyle ki Baley gözleri kamaşmadan ona bakabiliyor, yukarısındaki kanayan bulutları ince birer çizgi halinde görebiliyordu. O çizgilerden biri siyah bir çubuk gibi güneşin önünden geçiyordu.
"Güneş amma kızıl," diye mırıldandı.
Gladia'nın boğuk sesinin hüzünle konuştuğunu işitti. "Günbatımında hep kızıldır. Can çekişircesine kızıl."
Sayfa 208Kitabı okudu
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.