Bir gün anneme, "Ben kitap okumayı sevmiyorum," dedim. Nasıl karşılık verdi dersiniz?
"Ne demek kitap okumayı sevmiyorum?"
"Sevmiyorum işte," dedim. "Seeev-mii-yoo-ruuum!"
O an annemin gözlerinden ateş çıktığına yemin edebilirim ama yine ispatlayamam.
"Ne demek sevmiyorum? Öyle şey mi olur? Nankör olma. Okuyup öğrenesin diye dişimizden tırnağımızdan artırıp alıyoruz o kitapları sana. Şu dediğine bak!"
Tam nefes almak için verdiği o kısacık arada sorumu soruverdim.
"Peki sen seviyor musun anne kitap okumayı?"
"O nasıl soru? Seviyorum tabii," diye cevap verdi.
Anne babaları anlamak zor. Soru sorarsın, " O nasıl soru?" derler. Cümle kurarsın, "O nasıl söz " diye karşılık verirler. Cümleyi kurana değil kurdurana bakacaksın.
" Madem seviyorsun, neden elinde hiç kitap görmüyorum? Görünmez mi senin kitapların?" diye soruverdim bir cesaret.
Annem bunu duyar duymaz çıldırdı! Neymiş efendim, vakti mi varmış okumaya! Yemek, temizlik, çamaşır, ütü, bulaşık... Öyle kendiliğinden mi oluyormuş bunlar, ne sanıyormuşum? Çorabımı bile çekmeceye kendim koymuyormuşum! Odamın dağınıklığında kedi, yavrusunu kaybetse bulamaz -mış- mış- mış...
Vay arkadaş! Ağzımı açtığıma açacağıma pişman oldum resmen. Konu nasıl her seferinde dönüp dolaşıp benim dağınıklığıma bağlanıyor, anlayabilmiş değilim. Hem bütün akşam televizyon izliyorlar, yalan mı? Çok seviyorsan okursun. "İnsan sevdiğine vakit ayırır, demezler mi?
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.