Botanikçilere göre, şeker kamışı, Saccharum offıcinarum, insan
eliyle yetiştirilmiş bir türdür. Şeker kamışının doğal atası, büyük olasılıkla,
Çin'in güneyine ait olan S. sinense'dir. Gelişimin nasıl olmuş olduğu konusundaki bilgiyi, yine dilbilimsel dedektiflikle öğreniyoruz. "Şeker" sözcüğünün kökü, göçler başlamadan önce Çin'in güneyinde bir yerlerde konuşulmuş proto-Avustronezya diline kadar gidiyor. Tebus olarak yeniden
kurgulanmış tek ve aynı sözcüğün, Tayvan ve Filipin dilleriyle öteki pek
çok çağdaş Avustronezya dilinde karşılığı var; bu karşılıkların hepsi de "şeker
kamışı" anlamına geliyor. Örneğin Malay dilindeki tebu sözcüğü ve Fiji
dilindeki dovu sözcüğü, tebus sözcüğünden türemiştir. Zencefilde söz
konusu olduğu gibi burada da, olguyu açıklamak için, şeker kamışının özgün
biçiminin proto-Avustronezya dilini konuşanlar tarafından bilindiğini
ve bu halkların şeker kamışını yeni yerleşim bölgelerine ektiklerini belirtmemiz
gerek. Bu yayılma, büyük olasılıkla Filipinler'de günümüzden
5000 yıl kadar önce başladı. Ve bu yeni "soylu" baharat, Saccharum oflicinamm,
oradan giderek kuzeye, doğuya ve batıya yayıldı. Kuzeyde, geriye
doğru Çin'e, doğuda Yeni Gine'ye ve Pasifik Okyanusu'na, batıdaysa Endonezya'nın batısına ve Hindistan'a yayıldı.
Sayfa 32 - Kitap yayınevi, 2004 Çev:Nazlı PişkinKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.