Varlık yalnızca kendisi değildir, kendisinden kaçar. Burada kimse o olan bir kişi söz konusudur, fakat bu kişi elinde tuttuğu nesneleri bize unutturmaz, onların üstünü tamamen kapatmaz, onları içine çekmez; nesneleri tutuş şekli, düşüncesi, bakışı, uzuvları ve teni; tıpkı yırtık bir çuvalın içindekileri tutamaması gibi tözünün özdeşliğinin altından kaçar. Bunun için kişi kendi yüzünde, çakıştığı varlığının yanı sıra kendi karikatürünü, pitoreskliğini taşır. Pitoresk her zaman bir dereceye kadar karikatürdür. İşte burada, aşina olduğumuz, ona alışmış ele mükemmelen uymuş gündelik bir şey vardır. Fakat onun nitelikleri, rengi, biçimi ve duruşu aynı zamanda onun varlığının arkasındaymış gibi kalır; tıpkı o şeyden çekilmiş olan bir ruhun "eski giysileri" gibi, bir "natürmort" gibi. Yine de bunların tümü kişidir, şeydir. Böylelikle bu kişide, bu şeyde bir ikilik, varlığında bir ikilik söz konusudur. O neyse odur ve kendine yabancıdır; ve bu iki an arasında bir ilişki vardır. Diyebiliriz ki, şey kendisi ve imgesidir; ve şeyin imgesi ile kendisi arasındaki ilişki benzerliktir
dağılıyoruz balım_ toparlanalımKitabı okuyor
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.