Şüheda: "Elimi kolumu bağlayan bi memleket var, heves kırar.": Elimi kolumu bağlayan bi memleket var, heves kırar. Hep kara kara düşünüyorum ama az önce gördüğüm bir video üzerine daha kara kara, hüzünle, gözümde yaşla oturup ülkemizi, insanlarımızı, ne kadar yoksullaştırıldığımızı, fakirleştiğimizi, garibanlığımızı düşündüm. Birileri zenginliğine zenginlik katarken birileri gittikçe fakirleşiyor. İnsanlar en en temel ihtiyaçlarını alırken bile kara kara...

Hep kara kara düşünüyorum ama az önce gördüğüm bir video üzerine daha kara kara, hüzünle, gözümde yaşla oturup ülkemizi, insanlarımızı, ne kadar yoksullaştırıldığımızı, fakirleştiğimizi, garibanlığımızı düşündüm. Birileri zenginliğine zenginlik katarken birileri gittikçe fakirleşiyor. İnsanlar en en temel ihtiyaçlarını alırken bile kara kara düşünüyor, en ucuzunu almaya çalışıyor.(en ucuzu da ne kadar ucuzsa işte) Hayatları boyunca zaten çalışmış yaşlı insanlar artık evinde oturup veyahut ne kadar gezebilirse gezmek yerine, ailesiyle hoş vakit geçirmek yerine hala çalışarak yaşamlarını idame ettirmek derdinde. Parasızlıktan insanlar çocuklarını nasıl okutacağını düşünüyor, onlara “ortalama” bir gelecek sağlayabilmek için dişini tırnağına takıyor. Ekonomi üst seviye rezalet, işsizlik almış başını gidiyor, sağlık hizmetlerine ulaşabilmek zaten uç bir şey oldu artık, adalet, hukuk hak getire… Hükümetimiz ne yapıyor dersek? Yol yapıyor, köprü yapıyor, çay fırlatıyor. İktisadi, hukuki, sosyal, kültürel olarak batmamız için elinden geleni yapıyor. Kaybediyoruz… Kaybettik… Biz kaybedeli çok oldu. Yanlış yollardayız, sonumuz iyiye gitmiyor. Evet iktidar oldukça kötü fakat insanlarımız da sorunlu. Zihniyetimiz değişmiyor. Kula kulluk devam ediyor. Ondan önce de aynıydı, kuvvetle muhtemel o gitse de aynısı olacak. Kişinin en başta kendi gelişimi, uyanması için bir çabası, en ufak bir hareketi yoksa onun için kim ne yapabilir? Bu insanların çoğunluk olduğu bir toplumda hangi konuda bir gelişme olabilir? Zor efendim, zor. Hadi diyelim insanlar kendileri bir şey yapmıyor. Bir liderin ülkesinin kalkındırılmasına, halkının eğitilmesine samimiyetle, canla başla gönül vermesi gerekiyor. Ancak bu yapılmayanları göz ardı edip şovlara kanıyoruz, dini tiyatrallere kanıyoruz, eskiyle günümüzü ayırt edemiyoruz, birçok şeyin değiştiğini göremiyoruz. Biz hatta aşağılık kompleksinden kurtulamıyoruz. Adam milyonlarca insanın hayatını silkiyor ama biz hâlâ el etek pençe. Ondan merhamet, dua bekliyoruz. Onun yüzünden milyonlarca insan umutsuzluk içinde kıvranıyor. Gençler geleceksizlikten canlarına kıyıyor, ebeveynler çocuklarına gelecek vaad edemediklerinden canlarına kıyıyor. Kendi canlarına kıymayanların ise ya kocası, babası, ya kardeşi, abisi veyahut hiç tanımadığı insan tarafından canlarına kıyılıyor. Masum hayvanlar katlediliyor, ormanlarımız yakılıyor. Topraklarımız satılıyor. Elde avuçta ne varsa, ne kaldıysa yakılıp yıkılıyor. Biz mahvoluyoruz, biz ölüyoruz. Biz geriliyoruz. Kim ne derse desin… Dur demiyoruz, dur diyenleri susturuyoruz. Yolsuzluk, rüşvet, adaletsizlik, eşitsizlik hepsi işlemiş içimize. Çok yaralayıcı, çok üzücü… Bir toplumu nasıl ayakta tutabiliriz? Erdem, hak, adalet, hukukla… O zaman bize biraz müsaade... İsterdim ki; kendi muhakememizle kararlar verelim, körü körüne birilerine(özellikle yanlış olanlara) bağlanmayalım, köle olmayalım. İsterdim ki; kendimiz, çocuklarımız, ülkemiz, insanlarımız, hayvanlarımız, ağaçlarımız, denizlerimiz için oturup şöyle bir düşünüp aklımızı kullanalım da doğru seçimler yapalım. Okuyalım, öğrenelim, araştıralım. Halkı kandırmak amacında olan hacı hocaların değil de gerçek aydınların fikirlerine itimad edelim. Olaylara objektif olarak bakabilelim. İsterdim ki; toplumca sağlıklı olalım, sağlıklı düşünüp hareket edebilelim. İsterdim ki; insanlar saatlerce çalışsa da mutlu olsun, emeğinin karşılığını hakkıyla alabilsin, hayattan beklentileri olabilsin, tutunacak bir şeyleri olsun, canlarını kıyma raddesine gelmesin, öyle mahzun mahzun bakmasın, öyle üzülmesin… Hayatta zorluklar olmasın diyemem, elbette olacak, olabilir fakat bu zorlukları aşmak bu kadar imkansız olmasın, güç olmasın. Keşke… Hiçbir şey toz pembe değil, olamaz da. Ama bu kadar da karanlık olmasın… Ayrıca sanata, sanatçıya, okuyana, çalışana, farklı olana, hiçbir şeye saygımız da yok. Biri bir şey başardığında kolaylıkla dalga geçebiliyoruz, yeriyoruz. Takdir edemiyoruz, yaptığı işe saygı gösteremiyoruz. Neden? Çünkü bizde o yok. Biz yapamıyoruz, onun başardığını biz başaramayacağız. İşte dönüp kendimize bakıyor muyuz? Hayır. Baksak göreceğiz aslında, bu hayatta ne kadar da hiçbir şey başaramadığımızı… sırf aşağılık kompleksi, içimizdeki o aptal kibir ve ego yüzünden diğerlerini ezmeye çalıştığımızı. Velhasıl kelam kardeşim, biz işte böyle yoksuluz…

··

642 görüntüleme