Japon Edebiyatı
Bugün karşınıza ikinci kez okumasını yapmış olduğum bir kitapla geldim.
İnsanlığımı Yitirirken; kahramanımız Yozo’nun hem ailesinin tutumu hem de toplum gerçekleri ile kendisi arasında sıkışmışlığının öyküsü diyebiliriz. Küçük yaşlarından itibaren çevresindekiler gibi düşünmediğini fark ediyor ve toplumun içinde varolabilmek ve kabul görebilmek için kendine bir “soytarı” maskesi oluşturuyor. Bu maskeyle kabul görüyor ve çevresi ne kadar kalabalıklaşsa da kendi içinde yalnızlığı derinleşmeye devam ediyor. Zaman içinde oradan oraya savruluyor ve bu süreçte aidiyet duygusunun kaybolması, uyum sağlayamaması gibi sebepler iç dünyasında çok daha büyük dalgalanmalara sebep oluyor.
İlk okuduğumda çok etkilendiğimi hatırlıyorum. Ama bu okumamda onu daha fazla anladığımı fark ediyorum. Bir yere ait hissetme durumu son zamanlarda benim için önemli bir hal aldı ve düşünüyorum bir yere, kişiye, işe ait hissetmesem ben de böyle şeyler yaşamaz mıydım? Ya da Yozo gibi başkalarının duygularını anlamada ya da duyguları hissetmede sorun yaşasaydım iletişim kurmam bu kadar kolay olmaya devam eder miydi? Benim açımdan İnsanlığımı Yitirirken göründüğünün de ötesinde bir derinlik içeriyor. Genel anlamda karamsar ve çaresiz bir hava hakim ama Dazai’nin otobiyografik eseri olduğunu düşünürsek -Dazai’yi az çok bilenler- bu duruma şaşırmayacaktır. Benim açımdan kesinlikle sıkıcı bir eser değildi ayrıca, su gibi aktı gitti.
Osamu Dazai 
İnsanlığımı Yitirirken
·
134 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.