Ötekine karşı korunmasızlığı Elias Canetti "ruh çıplaklığı" olarak adlandırır. Beni yaralanabilir duruma getiren odur. Ötekinin bende yol açtığı huzursuzluğun sorumlusu da odur. Ötekine kayıtsız kalmamı imkânsızlaştırır: "acınacak ilişkisini ve gönül yakınlığını düşündü, yaşlandıkça daha baskılı, daha kuvvetli sevdiğini, kendi ölümüyle değil sürekli olarak sevdiğinin ölümüyle meşgul olduğunu, 'olaylarla' giderek daha az ilgilendiğini ama en yakınındakine asla kayıtsız kalamadığını, nefes alma, duyumsama ve anlayış olmayan her şeyi hor gördüğünü. Bunun yanı sıra başkalarını görmek istemediğini, her yeni insanın kendisini içinin en derinlerinde kışkırtığını, kendini buna karşı ne tiksinti ne de küçümsemeyle koruyabildiğini, onlar bunu fark etmese de savunmasız bir şekilde herkesin eline düşmüş olduğunu, onların yüzünden bir türlü huzura eremediğini, uyuyamadığını, rüya göremediğini, nefes alamadığını da..." Ruh çıplaklığı ötekiler için duyduğum endişe olarak gösterir kendini. Bana kim olduğumu öğreten bu endişedir: "Nasıl olur da sadece endişe içindeyken tamamen kendim olurum? Endişe duymak üzere mi eğitildim? Kendimi ancak endişe içindeyken tanıyorum. Aşıldığında da umut oluyor. Ama başkaları için duyduğum endişe bu. Hayatlarından endişe ettiğim insanları sevdim.
Sayfa 63Kitabı okudu
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.