İnsan sevgiyle yaşar.
Tanrının bana söz verdiği gibi öğrenmemi istediği şeyleri gösterdiğini anlayınca mutlu oldum işte o zaman ilk kez gülümsedim fakat henüz hepsini öğrenmemiştim. Hala insana verilmemiş şeyin ne olduğunu ve insanın neyle yaşadığını bilmiyordum. Sizinle yaşamaya başladım ve koca bir yıl geçti bir adam gelip bir yıl boyunca şeklini yitirmeyecek dikişleri patlatcak bir çizme siparişi verdi. Ona baktım ve aniden adamın arkasında bir yoldaşımı gördüm. Ölüm meleği onu kimse görmedi elbette yalnızca ben gördüm, onu tanıyordum ve biliyordum ki güneş batmadan bu zengin adamın canını alacak. Şöyle düşündüm bu adam önündeki bir yıl için plan yapıyor ancak akşam olmadan öleceğini bilmiyor. Ardından tanrının söylediği ikinci sözü hatırladım, insana verilmemiş olanı insanın içinden neyle yaşayabildiğini öğrenmiştim. Şimdi de ona neyin verilmediğini öğreniyordum. İnsana kendi ihtiyaçlarını bilme yetisi verilmemiş. Ben de ikinci kez gülümsedim, hem yoldaşımı gördüğüm için memnundum hem de tanrının bana ikinci öğretisi göstermiş olmasına sevindim. Ancak yine de tüm gerçeklere sahip değildim insan neyle yaşar bilmiyordum yaşamaya devam ettim. Tanrının bana son gerçeği öğreteceği günü bekledim. Buradaki altıncı yılında kadın yanında ikizlerle çıka geldi. Kızları tanıdım ve onlara nasıl hayatta kaldıklarını öğrendim. Hikayeyi duyunca şöyle düşündüm; anneleri çocuklarının hatırına onu bağışlamam için bana yalvarmıştı bana çocukların anasız babasız yaşayamayacağını söylediğinde ona inanmıştım fakat tamamen yabancı biri onları beslemiş ve büyütmüş. Bir de üstüne kadın kendini bile olmayan bu çocukları ne kadar sevdiğini anlatınca onlar için gözyaşı dökünce onun da yüzünde Tanrı’yı gördüm ve insanın neyle yaşadığını fark ettim tanrının bana son gerçeği de gösterdiğini ve günah mı bağışladığını anladım işte o zaman da üçüncü kez gülümsedim.
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.