İçim mezarlık gibi.. Mezarlar peş peşe etraf sis ve buz kesen hava,gece vardiyasında yıldızlar.. Donuk ses,ıssız ortam,nemli toprak günahkar bedenler.. Dünya telaşında yüreklerinin yangınında harlanmış ruhlar..Mezar tasinda yazılanlardan fazlası ölüler.. Ayrı severim mezarlıkları. Herkesten her farklılıktan var orda;genci,yaşlısı,erkeği,kadını,iti kopuğu,delisi,akıllısı,çirkini,güzeli,sakhatı,körü,sağırı,dilsizi,mutlusu,kederlisi,yalnızı,pişmanı.. Bunca uçsuz bucaksız ruhani duyguları ve bedenleri bi metrekareye sığdırmak.. Ve bi gün kendi bedenimi de o metrekarede düşünmek.. Bi gülümseme yayıyor bu naif düşünce dudaklarıma.. Nasıl da isterim insanlığın tüm renklerinin toplandığı bu gökkuşağında bi yerim olmasını.. Madem yerim kalmadı bu dünyada,ben de bi rengi olayım bu gökkuşağının. Ayaklarım yürümesin toprak üzerinde artık,bedenimi sığdırsınlar o metrekareye. Sıcak toprak kütlesini soğuk bedenime atsınlar kürekleriyle. Ohh.. Sıcacık toprak.. Sizin olsun soğuk buz kesen dünyanız.. Gazabınızdan,kirliliğinizden sürekli yağmur yağan, gökkuşağı çıkmayan güneşsiz dünyanız sizin olsun. Ben içimin mezarlığına gömülüyorum. Yağmur dindi,çıktı gökkuşağı.
VDTKPLN
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.