Vincent Van Gogh… Yıllardır sabahları gözümü açtığımda karşımdaki duvarda asılı “Yıldızlı Gece”si ile beni selamlayan adam. Bana göre gelmiş geçmiş en büyük ressamlardan birisi. Kulağını kesen ressam olarak tanınan, kimine göre deli kimine göre dahi. Aslında hem dahi hem de deli bir adam…
Van Gogh ile ilk tanışmam sanırım liseye başlamamdan hemen önceydi. Bir dergide “Sonsuzluğun Eşiğinde” tablosunu görmüştüm ve sonsuzluğun eşiğini bu şekilde resmeden bir adamın etkileyici bir hikayesi olduğunu düşünmüştüm. Hakkında biraz araştırma yaptığımda yanılmadığımı da gördüm. Bu kitap Vincent’in hayatının ilk elden anlatıldığı, dünyada en çok değer verdiği kişi olan kardeşine yazdığı mektuplardan oluşuyor. İşte bu mektuplar onun yaşamıyla, sanatıyla ve kendisiyle yaptığı mücadeleyi gözler önüne sererek onun iç dünyasına inmemizi sağlıyor.
Hayatından kısaca bahsetmek gerekirse resim ticareti yapan amcası sayesinde resimle daha yetişme çağında tanışmış. Önceleri dine yönelerek vaazlar vermiş. Zamanla bu işten uzaklaşarak sonunda ressam olmaya karar vermiş. Kardeşi Theo ise her daim onun maddi ve manevi destekçisi olmuş. Kendini Vincent’e adamış hatta Vincent öldükten sonra yalnızca altı ay yaşayıp o da ölmüş.
Van Gogh hayatı boyunca reddedilmiş, yalnızlık çekmiş. Resimleriyle insanlara kendisini anlatmaya çalışmış hep. Ki bunu mektuplarda da sıkça dile getirdiğini görüyoruz.
“…yapıtlarımla böylesi yadırgı bir adamın, böylesi bir hiçin yüreğinde neler olduğunu dünyaya göstermek isterdim.”
Aynı zamanda Fransız ressam Millet hayranı. Öyle ki bu mektupların içinde Millet’in adı iki yüzden fazla kez geçiyor.
Girdiği işlerde başarısız oluşu, sanata olan aşkı, yalnızlığı, Theo’ya karşı hissettiği derin sevgi ve kardeşinin yaptığı parasal yardımların onda oluşturduğu borçluluk duygusu derin bir çalışma tutkusu oluşturmuş ressamda. Hayatı boyunca melankoliden kaçmaya uğraşmış ve bunun tek yolunun da çalışmaktan geçtiğini savunmuş. Fakat ne kadar çabalarsa çabalasın kaçamamış…
Theo’ya son bir mektup yazıp “…kendi çalışmalarım için yaşamımı tehlikeye attım, bu çalışmalar uğruna yarı-deli bir insan oldum.” Diyen Van Gogh bu mektubu yazdığı gün intihar ederek yaşamına son vermiş ve Theo'ya göre yeryüzünde asla bulamadığı huzura kavuşmuştur.
