Eksilenler oluyor hayatımızdan
Üç beş derken sırası olmadan yolcu oluyoruz bir bir
Ve yavaş yavaş kimse kalmıyor etrafımızda
Sığındığımız limanlar yok oluyor
Ardından hayat acı bir kahve tadına bürünüyor
Ve Üstelik bir de kırk yıllık hatır bekliyor
Yine de umut edip tutuyorsun yaşamın bir kıyısından
Düşmemeye gayret ediyorsun
Dönüp bakıyorsun geride kalanlara
Hepsi yaşarken ölmüşler sanki
Beklediğin yalnızca bir tebessüm hâlbuki
Fazlalık olmaktan korkup kaldırmıyorsun ahizeyi
Sözcükler sahteleşiyor ve sonra
Karşılaşıyorsun yüksekten bakan tanıdık yabancılara
Bir elin beş parmağına bakıp
Kesip atıyorsun kan bağını