Hasreti sadece isimden ibaret bilirdim
Bir gün bir ismin
Canımı bu kadar yakabileceğini hiç düşünmedim
Bu iki hece düşünce âdemoğlunun içine
Geceler uzun daha da zifiri karanlık olur
Güneş saklar kendini günden, kaçar köşe bucak
Durur sanki saatler, kavuşamaz akreple yelkovan
Baş koyduğun yastık taş kesilir
Gözler uykusuz, kan çanağı
Hele bu hasret yürek yarası ise
Kurşun yemiş gibi olur insan
Ölmez lakin çırpınır durur yüreği
Her geçen gün tuz bassa da yarasına
Kabuk bağlamaz kanar durur
Gözyaşı ile sulanır umutlar yeniden yeşersin diye
Dualar gönderilir göğün ardına
Her nefeste adın sayıklanır
Belki de acı gerçekler böyle mi anlaşılır
İki hece dediğin iki yakanı getirmez bir araya
Soğuk soğuk terler döktürür,soluksuz bırakır
Belki de ömrün bile son bulur..
Erdem Emirzeoğlu