Vücudun ruha yaklaşması, vücudun ölümü değil, veya ruhun çöküşü değil. Çünkü: vücut ruha doğru giderken ruh daha yükseğe doğru gidecektir. Bu kımıldanış, bu hareket, bu hızlanış, vücudun canlanışı demektir.
Çünkü: vücut, hergünkü alışkanlıklar ve bağlar içinde bir bakıma özel bir ölümdedir. Fizik ölüm, unsurların yok olması değil, bir başka tertip almasıdır. Herhangi bir düzen, hiç değişmeden uzun zaman hemen hemen aynı kalıyorsa, o düzen, bir bakıma, kendine mahsus bir ölüm kazanmış demektir.
Bu kanun, vücut için de geçerlidir. Vücut, durmaksızın, ruha doğru bir atılım yapmadıkça bir nevi bir ölüme razı oluyor demektir.
Çünkü: her fizik tertip, bir gaye taşıdığı sürece vardır ve diridir. Gaye, tertipten ve tertibin hamlesinden fırlayıp giderse, o tertip boşuna dönen bir çark gibi yokluğun şarkısını söyler. Yokluğun şarkısıysa ölümden başka bir şey değildir.
İşte oruç , vücudun bu tür ölümünü de sarsarak, ona yeni bir hayat bağışlar. Bu, bir nevi, gayesini unutayazan vücudun basubadelmevtidir.
Sayfa 77Kitabı okudu
··
1 artı 1'leme
·150 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.