bize ait olabilen: bize de en uç.
Sessiz yaşam, sonu yok doğmak,
mekân-gerekmek mekânsız o mekândan almak, etrafındaki şeylerin eksilttiği, nerdeyse hiç çerçevesi-olmamak yer bırakmak gibi ve hep içlik, pek tuhaf zarif ve kendini-ışıtan - kenarlarına kadar:
bize bu denli tanıdık bir şey var mı?
Ve sonra şöyle bir şey: bir duygunun doğması,
çiçek yaprağının çiçek yaprağına dokunmasından?
Ve şu: ve birinin açılması bir göz kapağı gibi,
ve altında bir dolu göz kapakları,
kapalı, sanki onuncu uykuda,
sindirmeye, bir içgözün görüm gücünü.
Ve şu her şeyden önce: bu yapraklar arasından
ışığın geçmesi gereği. Bin gökyüzünden süzerler yavaşça o bir damla karanlığı, onun ateş ışığında karışık hayıt
demetinin kıpırdanması ve kalkışması.
.
Sayfa 122 - Cem YayıneviKitabı okudu
·
75 görüntüleme
Ve hepsi de öyle değil mi, salt kendini içeren, demekse kendini içermek: dışardaki dünya ve rüzgar ve yağmur ve sabrı baharın ve suç ve huzursuzluk ve maskeli yazgı ve akşamüstü yeryüzü karanlığı bulutların değişimine dek, kaçış ve uçuş, uzak yıldızların belirsiz etkisine dek içsellik dolu bir ele dönüştürmek için.
İşte tasasız duruyor açık güllerde.
Yeni Şiirler
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.