Psikolojik yapım sebebiyle, son zamanlarda düşüncelerimi toplamakta zorlanıyorum. Neyse, birkaç satır okuduktan sonra önce ateşler içinde yandım, sonra da buz gibi soğuduğumu hissettim. Adeta her satır bir hançer darbesiydi. Kendimle yüzleşmem gerekiyordu epeydir, farkındaydım ama buna sıradan bir kitap mı vesile olacaktı yani? Yıllardır kendimden dahi özenle sakındığım iç dünyama Truva Atı' gibi girmiştiniz adeta. Rahatsız oldum ve ötesini getiremedim. Arkadaşıma kitapları geri verdim. Arkadaşımın cevabı ilginçti; "Şizofren olmayı bile başaramadın." Gülümsedim. Acı bir gülümseyişti benimkisi. Okudukça sancılarımın artacağını biliyordum ve hasta ruhumun buna katlanamayacağını düşünmüştüm. Çünkü ben zaman zaman beni yoklayan depresyon belirtilerini bile sadece 'gençlik sendromu' diye geçiştirir, iç sesime kulak vermekten hep korkardım. Etrafımda hep kalabalık bir arkadaş çevrem oldu, yalnız kalmaya başladıkça ben de aşağıya çakılmaya başladım. Bu durumda tek tek yok olduklarını gördüm arkadaşlarımın. Ben onların kendileriyle yüzleşmelerine neden oluyordum. Ortamlardan kopmaya başladım ben de. Günlerce çatıştım kendimle.
Sayfa 44Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.