Can havliyle Taksim Meydanı’na atıyorum kendimi. Ama vardığım yer ne Taksim’e ne meydana benziyor. İyice anasını siktiler memleketin. O meydanda hepsine meydan okumak için gürül gürül çağladığımız zamanları hatırlıyorum. Ne kadar kalabalık olduğumuzu... Şimdi kimse yok. Şimdi geleceğe tek başıma meydan okuyorum. Cesareti varsa çıksın karşıma. Geleceği varsa göreceği de var. Yıllardır, cezalıymış gibi polis ablukasında tutulan Gezi Parkı’na bakıyorum. Ellerinden gelse hapse atacaklar güzelim parkı.
Sayfa 94 - İletişim Yayınları
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.