Şu an sadece durmuş kararsızlığımın o ateşinde yanmamı bekliyorum, sonum ise bir Anka kuşu. Beynimin içindeki o pis savaşta kendimi biraz daha kaybetmeyi göze alıyorum. Ellerim donmuş, hayatım yanmaya devam ederken ben sadece beynimde ki onlarca bilmeceyi dışarı fırlatmaya çalışıyorum. Bazen diyorum kendi kendime keşke hayat uçurumu diye bir yer olsa; orada bütün sevmediğim her şeyi kendi ellerimle aşağı bıraksam. Ama en sonunda oradan atlayacak onlarca huyum değil sadece bedenim olacağını bile bile o uçurumun hayali ile duruyorum. Bir çeşit intihara giriyor değil mi? Ama yaşama hevesin öldüğünde zaten intihar etmiş olmuyor mu bu insan ruhu. Sadece yarım kalmış bir lanetli ritüel gibi durum. Ya ruhun ölü, bedenin lanetine boyun eğeceksin. Ya da ritüeli tamamlayıp ikisinin sonunu aynı yapacaksın. Her koşulda lanetlenmişsin küçüğüm seçim sadece senin… kendimi arayıp duruyorum, kendimi bildiğim hâlde.
~İrem Nur A.
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.