Sanat Aşığı Bir Adet İrem
@Criremm
Kuantum, sanat ve daha nicelerle dolu güzelliklerde kayıp bir ruhum.
34 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
“Hançer vurulmuş bu zamana ait olamamanın dışında,
Ah şu her gün aynı gibi yaşayan aptal insanca ruhuma.
Anlatsam ne fayda anlamayan ruhlara…”
~İrem Nur A.
Şu an sadece durmuş kararsızlığımın o ateşinde yanmamı bekliyorum, sonum ise bir Anka kuşu. Beynimin içindeki o pis savaşta kendimi biraz daha kaybetmeyi göze alıyorum. Ellerim donmuş, hayatım yanmaya devam ederken ben sadece beynimde ki onlarca bilmeceyi dışarı fırlatmaya çalışıyorum. Bazen diyorum kendi kendime keşke hayat uçurumu diye bir yer olsa; orada bütün sevmediğim her şeyi kendi ellerimle aşağı bıraksam. Ama en sonunda oradan atlayacak onlarca huyum değil sadece bedenim olacağını bile bile o uçurumun hayali ile duruyorum. Bir çeşit intihara giriyor değil mi? Ama yaşama hevesin öldüğünde zaten intihar etmiş olmuyor mu bu insan ruhu. Sadece yarım kalmış bir lanetli ritüel gibi durum. Ya ruhun ölü, bedenin lanetine boyun eğeceksin. Ya da ritüeli tamamlayıp ikisinin sonunu aynı yapacaksın. Her koşulda lanetlenmişsin küçüğüm seçim sadece senin… kendimi arayıp duruyorum, kendimi bildiğim hâlde.
~İrem Nur A.
Çocuk
İçimdeki çocuğu sallandırdım,
Bir akşam vakti salıncakta.
Neredesin Haticem göremedim,
Seni o kuytularda.
İçimdeki çocuğun saçını okşadım,
Ansızın bir gece uykusunda.
Göremedim seni Haticem,
O yatağın yanında.
İçimdeki çocuk ağlıyor,
Susturamadım bir mamayla.
Neredesin Haticem belki gelirsen,
Biterdi yavrucağın ağlama sancısı.
Artık fark ettim Haticem, meğer ne sen varmışsın ne de içimdeki çocuk.
~irem Nur A.
Okur Takip Önerileri
Varolmayan
Bir odam vardı benim, bir odam; dört duvar arasında
Sıkışmış kalmış olan.
Bir evim vardı benim, bir evim; duvarları yoktu lakin kalbiydi evim.
Bir ben vardım, bir ben;
Merhametini yüreğinde taşıyan,
Masumiyetine sımsıkı sarılıp koruyan ben.
Şimdiyse ne bir ben var,
ne de kalbim olan o ev.
Sadece bir odam kaldı,
Bir odam; dört duvarın arasında
Kendini yakan…
ELDEN GİDENLER
Destanlar sığdırdığım şu küçücük naçizane yüreğime,
Görmüştü bir kere insanoğlu tabii dağıtacaktı sığdıramadığım o destanları.
Akıllıydım, ama alışık değildim bu sevgi denen illete
Aklımı da aldı sevgimi de.
Elde kalmadı ne bir vicdanım,
Ne destanlarım
Ne bana ait bir ben,
Ne de yaşayan bir beden.
~ İrem Nur A.
“Melankolimi ve öfkemi gizlemek için büyük çaba sarf ettim ve bunun yerine kendimi masum bir neşe havası geliştirmeye adadım. Böylece yavaş yavaş eksantrik bir soytarıya dönüştüm..”
Sayfa 16
Karanlık Cevher
Kalbimden sızan kan damlaları
Kelimlerin habercisi olan
mürekkebime damladı.
İyi şeyler yazmamı bekleyen
insanca ruhuma değindi.
Mutlu yazılar yazmak için
Mutlu bir hayat yaşamadım.
Ondandır bu mısralarımda
bulunan keder, melankoli.
Cevherimin içi kapkaranlıktı
Saçıldı mısraların arasına,
Göz kırpardı adeta..
YALANCI HAKİKAT
Derler ki çok korkunç yerdir
Cehhennem.
Anlatsana hakikatı sevdiğim,
Kalbinde ki korkunçluk halt yemiş cehennemin yanında.
Cennet gibi gösterdiğin kalbinin arkasındaymış o korkunç gerçek.
Deseler inanmazdım ama
ben tattım şimdi ise yanıyorum
Ruhum muydu aldanan senin o yalancı gösterine yoksa sevgiden yoksun aptal kalbim miydi aldatılan.
Söyleyin Aristokratlar,
neydi bunun gerçeği çözemedim bu bilmeceyi.
~ İrem Nur A.
Hamlet
Vakit geçti, sevmedin,
Vaktindeyken ne diye görmedin.
Ruhumu sundum yetinemedim,
Bedenimi yaktım, ateşini hor gördün.
Söyle bana,
Sende Hamlet gibi miydin?
Ne kadar da benzemişti,
narin vücudum Ophelia’ya.
Yalan mıydı peki
ilk zamanki doğrular,
Anlat bana neydi yanlışlar
Ya da hiç olmayışlar..
Halbuki insanca yaklaşmıştım sana,
Gördüğümden sonra
Korkmuştum insanlıktan.
~İrem Nur A.
Dur Azizim
Nerede yanlış yaptım?
Dur Azizim, asıl doğrusu şudur ki;
Nerede doğru yaptım?
Hep zeminimi suçladım,
Aramadım kendimde suçu.
Bu kadar bencil miydim?
Oysaki bir o kadar kendimi düşünmeyendim.
Nerede hata yaptım?
Dur Azizim, asıl doğrusu şudur ki;
Hata bendim.
Değerimi anlayanı bıraktım,
Değersizde kendimi feda edince anladım.
Çocuktum oysaki, anlamadım,
İş işten geçti ben hâla çocuk kaldım.
Nerede doğrusunu yaptım?
Dur Azizim, asıl doğrusu şudur ki;
Doğruyu hiçbir zaman bulamamıştım…
~İrem Nur A.
Kayıp bir bavul gibiyim havaalanında, oradan oraya savrululuyorum.
Ait olmadığım yerlerde çürüyorum.
Bir kitap okudu
415 syf.
·
Puan vermedi
·
1 saatte okudu
“Pandora’nın kutusu açılıp, Zeus’un içinde sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman, orada son bir kötülük kaldığından kimsenin haberi olmamıştı: Ümit. O zamandan beri, yanlışlıkla kutuyu ve içindeki ümidi iyi şans olarak uydurduk. Fakat Zeus’un arzusunun, insanların kendilerini işkenceye teslim etmeleri olduğunu unuttuk. Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır.”
Sayfa 103Kitabı okudu
