ŞEREFSİZ İSTANBUL
Huzursuzum hemde çok,
Çıkmak istemiyorum dışarıya.
Hep aynı insanlar içinde,
Ruhum daralarak hep bir yerde,
İstemiyorum bunca amaçsız insan durduk yere.
Hep aynı tantana, hep aynı ve değişmez safsata,
Yeter diye haykırdığım da boşa.
Hep ve hep insan bir yerden sonra sıkılır,
Bana felâket bir bıkkınlık geldi,
İstemiyorum dışarıda bocalamak.
Duraklar, ağaçlar ve insanlar hepsi gelip geçer,
Zamanı kavrayamayan yalanlar içinde.
Küfürler az kalır ağız yorulur,
Bir ağır imtihandır herhalde,
Hep dualarımda yorulur.
Elimde fırsat olsa kaçıp gitsem bu dünyadan,
Yada başka bir gezegende bir mahlukat olsam.
İliklerime kadar insan olmaktan nefret ettim,
İliklerime, atomlarıma kadar insan olmak istemem,
Her gün yeni bir gariplik hadi yine bismillah.
Elimden bir şey gelmiyor diye öfkeliyim,
Konuşsam bana zarar her defasında.
Bir saçmalık alıyor başını her defasında,
Birini öldüresim ve gebertesim,
Aman neyse deyip ömrümü karalayamam.
Şu kadarcık heves kaldıysa namerdim,
His, duygu hiç bir şey kalmadı.
Saatime bakıp bağımsızlaşıyorum,
İşte bu garip bir şey,
İşte bu enteresan.
Niyetim bozuldu bozulacak,
Beni de yanınıza alın bulutlara.
Ah bu şiirler olmasa,
Katliama hazır bir divaneyim,
Sıkılıyorum ve daha da sıkılıyorum.
Şehrin her tarafında bomboş insanlar,
Allah'ım sen koru bizi onlardan.
Her şey rezil ve her şey kepaze,
Küfürler dişime vurmadan,
Başıma bir bela açmadan hadi bismillah.
İçimde büyük bir huzursuzluk,
Daha da artıyor geceye kadar.
İçimde hep bir çelişki,
Hep de sabaha kadar,
Ve bir yolunu bulup çekip gitmeli.
Şehirde hep bir intizar,
Ben boğuluyorum içinde.
Göçüp gitsem buralardan,
Ama ki nereye?
Direncim kalmadı sonuna kadar.
Huzursuzluk var hep içimde,
Adamı kanser eder.
İnsan görmek istemiyorum,
Bezdikçe bezdim daha da bezdim,
İnsan görmek ve bilmek istemiyorum artık.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.