Ne zarif bir kitapsın sen Tortu, ne zarif. Az kalsın kalsın roman olacakmış aslında . Ama Selçuk Baran olayları dallandırıp budaklandırmak için gereken enerjiyi, sayfalarına narin çiçekler serpiştirmek, tüm karakterlerin dünyasına uzun uzun dalmak için gereken enerjiyi, üç karakterin hikayelerini birbirine inceliklerle tutturmak için değerlendirmiş. Anlatıcımız Halim, ablasının, öncekilerle bağını yitirmiş son cümlelerine aşık bir oğlan çocuğu. Bu da, Selçuk Baran’ın Halim’i göğsüne bastırıp büyütme hikayesi. Büyütüp asker edecek onu, büyükşehire gönderip kasabanın başının tacı Arif Hikmet Bey’in yanında işe sokacak, aşık edecek, ona sorular sormayı öğretecek ve sorulara cevap vermenin bedelini.. Ve yıllar sonra bir yol kenarında, büyüdün sen oğlum, diyecek al tortularını, ver kalemimi. Bu kitabın en etkileyici yanı sınıfsal bir anlatı olması bence. Ön planına sevgiyi yerleştirmiş, ama politik bir kitap bu. En yoksullarla en zenginler arasındaki uçuruma taş yuvarlıyor Selçuk Baran ve yankılarını okutuyor bize. Kırmızı gül bile yetişmeyen o kasabanın önce yoksun oluşunu, sonra aslında yoksun bırakılmışlığını gösteriyor. Arif Hikmet Bey’lerin önce babacanlığını, sonra kan emiciliğini…Şehrin önce büyük, havadar, imkanlı oluşunu, sonra daralıp insanın yüreğini sıkışını…İşsiz insanın çaresizliğini önce, işi olanın kölelikle gelen çaresizliğini sonra… Mutlu olabilmek için hiçbir şeye sahip olmayan insanları önce, sonra her şeye sahip olup mutlu olamayan insanları… Boğazlarına geçirilmiş zincirleri çözüp ömürlerinin ilk yolculuğuna çıkardığı Halim ve Zekiye’yi yolun kenarında bir yerde, avuçlarında yaşadıklarının tortusuyla mahsun bırakışına da ne demeli bilmiyorum. Günün sonunda, safi mutluluk diye bir şey yok demek istiyor galiba. Belki hayat böylece, biraz düş ve kararınca mutluluktan ibaret. Velhasılı, ben senden çok razıyım Tortu.

TortuSelçuk Baran · Yapı Kredi Yayınları · 20201,179 okunma

··

409 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.