Sevgisizlik insanı yaşatmayabilir ama sevgi gerçekten yaşatır mı, bilmiyorum.” “Yaşam bu. Hangimizin yaşamının nerede, nasıl sona ereceği belli mi?“ “Seni sevmeyi isterdim. Seni sanki ben doğurmuşum gibi, uğruna ölmek istermiş gibi, senin için dünyayı ateşe vermeye hazırmış gibi sevmeyi isterdim. Ama ben yıllardır sevmekten bucak bucak kaçıyorum. Yarım kalır çünkü sevmek. İnsanı annesi terk eder, annesini babası terkeder, insanı organlarından biri terk eder. Yine de bir şekilde yaşarız ama gün gelir bizi soluduğumuz hava, içtiğim su dediğimiz biri ansızın ve nedensizce terk eder. İyi ve güzel şeyler insanı hep terk eder, tecrübeyle sabittir bu.“ Dağlarca “Korkuyorum yaşamaktan ki çok güzel” derken çok yanılmış. Güzel değil yaşamak. Ya da güzeldi bir zamanlar. “…unutmak harika bir armağan, ancak unutarak dayanabiliriz yaşama.” Âh be Osman bu son yakışmadı Ayfer Tunç’un ciğerimizi delen üçlemesinin(Kapak Kızı, Yeşil Peri Gecesi, Osman) son kitabıydı Osman ne kadar kızsam az kalırdı hergeleye ama sonra onun tuttuğu günlüklerini okudum, hayatın onu fırlatıp ittiği köşeyi anlamaya çalıştım, korkularını, zayıflıklarını…ama yine Şebnem’e tutunmanı istedim veya herşeye rağmen aşkla hayata tutunmanı sen kolay olanı seçtin, yenilgiyi kabul edip, dibi gördün yine de oh olsun diyemedim çünkü hayat bu hepimizin bi anda dünyanın zirvesinde gibi hissedip de ertesi gün dünyamız başımıza yıkılacak bi olayla karşılaşma ihtimali var, düştüğümüz halin sorumlusu kim peki ? Bunu önce kendimize sormalıyız. Osman hakkında araştırma yapan biri, röportajlarla onun hayatına giren kişilerden bilgiler ediniyor. Bir yandan da sahafta bulduğu Osman’ın günlüğünü de bizimle paylaşıyor. Sonunda tüm karakterlere ve hikâyeye içinizde derin bir hüzünle veda ediyorsunuz. Ayfer Tunç’un kalemine ve romancılığına hayranım sıradaki eseri için heyecanla bekliyorum