İnsanın, dilinin döndüğünce üç beş cümleyi güç bela yan yana getirmesi de kendini anlatmasıdır. Bir de laf lafı açıp söz kişiliğine dokunduğunda ardı sıra birbiriyle alakasız özelliklerini sıralaması da kendini anlatması. Ve öyle bir an gelir ki bu ilişiksiz, savruk sözleri bir imaj oluştururken daha iyi anlam kazanır. Sıklıkla ikinci yolu seçen, sonsuza kadar konuşabilecek potansiyele sahipken bazen lafın dilinin ucundan kerpetenle alındığı birine dönüşürüm. Dolayısıyla Edouard Levé'in derdini aktarması bana çok tanıdık geldi. Kaldı ki anlatımının yanı sıra ruh hâlimizin karmaşasıyla da benzeşiyoruz. Beslendiğimiz kaynak oldukça gerçekçi. Levé'in Otoportre'si işte bu noktada bir tür ayna. Orada Levé'in yansımasını görüyor, tanıyoruz. Oysa aktarılan görsel, kelimelerle dokunuyor okuyanına. Tamamlayan, bir kişilik ortaya çıkaran ise biziz. Bütünlüksüz bu savruk anlatısıyla onu tanımak ve kimi zaman derin analizlerine işaret düşmesini okuyanın pay edinmesi kaçınılmaz. [instagram.com/p/C493hx6tgND/?...]

OtoportreEdouard Leve · Sel Yayıncılık · 2015277 okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esengül Ersoy