okuduğum kitaplarının neredeyse tamamının sonundan yüksek derecede etkilenmiş, ağlamış, günlerce kafamın içinde karakterlerle konuşmuş birisi olarak bu kadar güzel ve etkileyici bir kitabın sonundaki o Azrail detayını fazlaca gereksiz bulduğumu söyleyerek başlamak istiyorum. Duygu yoğunlukları o kadar güzel geçti ki, bittiğinde mayayla aynı yasa bürünmüş buldum kendimi. Livanelinin okuduğum ilk kitabı olduğundan yazarın diline çok fazla hakim değilim. Kitap çok etkileyiciydi, eğer okumak için tereddüt eden birileri varsa durmayın bugün başlayın (bu incelemeyi hangi gün okuduysanız)