Yaşamak, korkuyla. Büyümekten, işsiz kalmaktan, çocuk sahibi olmaktan, ebeveynlerini kaybetmekten, başarısız olmaktan, hayal kırıklığına uğramaktan korkarak da olsa yaşamak.. Yaşamak, pişmanlıklarımızla. Artık olmadığımız bir insanın yükünü, el yapımı bir çarmıh gibi sırtında taşıyarak yaşamak... Yaşamak, suçluluk hissiyle. ‘Kim olduğumuz gerçeği karşısında duyduğumuz o büyük korkuyla’ yaşamak… Yaşamak, seçmediğimiz köklerimizle…Bizi bir yerlere mıhlayan, kıpırdanmamıza izin vermeyen köklerimize rağmen yaşamak. Yaşamak, yitirdiklerimize rağmen.. Sevdiklerimizi kaybettikten sonra hayatın nasıl da acımasızca devam ettiği gerçeğiyle yüzleşerek yaşamak.. Her sabah uyanıp, o yataktan doğrulmanın, yapabildiğimiz her ne ise onu yapmaya devam etmenin bir yolunu bulmak. Tüm bu sıradanlığın olağanüstü zaferi.. Sıradan Zaferler’in müthiş bir naiflikle ve dokunaklı biçimde anlatmayı başardığı, basit görünen ama anlatması meşakkatli konu, fotoğraf sanatçısı Marco’nun içinde dönüp durduğu dünya ağrısı. 2004 yılında Angoulême uluslararası çizgi roman festivalinde en iyi çizgi roman albümü ödülünü kazanmış bu kitabı keşke herkes okusa. Şu alıntıyla bitirmek isterim: "Hepimizin acıya, kedere ve eksik kaldığımız şeylere verdiğimiz tepkiler farklıdır. Bazı insanlar bu boşluğu doldurmak için uzun uzun konuşur, tartışır ya da çeşitli teoriler üretir. Kimileri ise tam tersine, çalışkan bir çocuğun matematik problemine odaklanışı gibi sessiz kalır. Bende ise, yoğun acılar uyuşturucu etkisi yapıyor. Konuşsam da sessiz de kalsam bir tarafım boş kalıyor. duygularımın aniden yok oluşu, sanırım kişisel olarak geliştirdiğim bir tür savunma mekanizması. Bu şekilde hayata devam edebiliyorum. Bir yanım diğer insanlarla kaynaşıp, ilişkiye girip hayatın rutin akışına devam ederken diğer yanım seyircilerden uzak bir şekilde gizli gizli kendi cehennemini yaşıyor."

Sıradan ZaferlerManu Larcenet · Karakarga · 2016623 okunma

·

1 artı 1'leme

·

284 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.