Zaman hem dost, hem düşmandı.Hem mazlum, hem zalim.Aktıkça köpüren bir nehir, durdukça kuduran bir şehir...Özlem ve sevdanın tuzağı.İyi ile kötünün, iyilik ile kötülüğün yolunu ayıran bir despot.Bazen rahmette zahmet, bazen zahmette rahmet...Hayırda şer, şerde hayır...Bütün bunlar zamanın kalple alâkalı olduğunu da gösteriyordu; mutluluk ile çoğalıyor, keder ile yitip gidiyordu.Bir çizgiydi sanki, sonu yok bir çizgi, başı olmadığı gibi.Ne bir tezgâhta dokunuyor, ne bir rengi var.Allah, insanlara birer parçasını böluştürüvermiş.Kalbin atışıyla birlikte başlayıp kalbin susmasıyla sona eren bir vehim.Ama aynı zamanda Eflatun'un mağarasındaki gölgeye kimliğini veren cevher...
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.