Bir Japon edebiyatı! Tam gaz sorgulamalar, karamsarlıklar, intiharlarla donanmış bir yitim. İnsanlığın yitimi. Özeten bi adam var, defalarca intihar teşebbüsü ile öne çıkıyor. Yahu birkaç kez intihar girişiminde bulunuyor ama insanlar onla ilgili bahsederken neşeli diyorlar. Merak ediyorum, madem neşeli biri o zaman nasıl intihara bu denli meyilli olabilir? Aslında neşeli mutlu falan değil sadece maskesini iyi taşımayı bilen biri. Can alıcı bi parafı var hatta tam da bunla ilgili "İnsanları güldürdüğü sürece ne olduğu fark etmeksizin her şeyi yapabilirdim. Onları güldürebilirsem, onların “hayatlarına” gerçekten uymamamı önemsemezler diye düşündüm." Can alıcı mı sizce? Bence alıcı hem de insanın bizzat kendi canını aldıracak cinsten. İnsanız ya malum hepimiz doğup bi topluluğa ortak oluyoruz. Kurallar, kaideler, hesaplar, kitaplar, kurulu düzenler, yasalar, örfler, adetler, bir sürü yargının altına bilinçsizce girip önyargıları tuğla, basmakalıp fikirleri harç yapıp çevremizi örmeye başlıyoruz. Ördüğümüz mini mini kalelerimize ufacık bir tane pencere bırakıyoruz. O pencereyi de varsa yoksa kendi hareketlerimizi savunmak için kullanıyoruz da neyse, bu pencereden daracık bakış açımızla başlıyoruz birbirimizi yargılamaya. Hani biz toplumuz ya, başkalarıyla geçinmek insanlığın bozulmaz kurallarından biri ya, bu yüzden herkese zehirli oklarımızı saçma hakkını görüyoruz kendimizde. Bu esnada o okların isabet ettiği kişi kimin umurunda! Oklardan sakınacak kadar duvar örenler mutlu mesut yaşıyor işte. Geri kalanı ise kendi duvarlarının derdinde. Kitapla ilişkilendirmeye gelince, ben kahramanı kendi duvarını örerken çok ince bir maske kullandığını düşünüyorum. Bu maske tüm okları ardına geçirdi ne yazık ki. Ardında düşünen bi zihin vardı ama zehir o kadar kuvvetliydi ki zihni de çürüttü bedeni de. Sanırım hepimiz sahtekarız. El alem ne der düşüncesiyle uyduruk hayatlar sürdürüyoruz. Kat kat duvarları örüp ardına gizlenip kendi yaşamlarımızda mutlu olmaya çalışıyoruz. Dışarıya zehrimizi döküp ardımıza bakmıyoruz. Kendimizden başkasını da umursamıyoruz. E ama lafa gelince de insanız ya, birlik beraberlik şart ya. İnsanlığımızı ilk yalanımızda kaybetmeye başlıyoruz ve her şey hızla yitiyor. Zaten bu dünyada ya insanlığımızı kaybedeceğiz ya aklımızı. Buraya kadar saçmalamamı okuduysanız çok teşekkür ederim. Okumadıysanız da çok teşekkür ederim. Son kez, insanlık bu duvarların ardıysa bizler insan kalmayalım varsın deli desinler ama kimseyi zehirlemeyelim.

İnsanlığımı YitirirkenOsamu Dazai · İthaki Yayınları · 202333,3bin okunma

·

177 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.