Babam öyle filmlerdeki babalar gibi sık sık sarılmazdı bana. Arada yüzünü tıkarken havlu verdim diye, saçlarımı okşardı.
Mesela hiç saçlarımdan öpmemiştir ama bilir kokusunu, biliyorum. Babama sımsıkı sarıldığım zamanlar o kadar nadir ki parmaklarımla saysam yeri. Örf ve adet diyorlar bu tutucu sevgiye. Eskiden babanın, annenin yanında çocuk sevilmezmiş. Annem anlatır, köyde bir kadının çocuğu ateşe düşmüş, kayınpederine saygısından, o diyene kadar kalkıp ateşten çocuğunu almamış.
Be ne salaklık, sevgi esirgenir mi evlattan? Ne bağnazlık, evlat yakılır mı Saygı dediği melanet uğruna?
Ama öyle görmüşler, öyle yetişmişlerdi. Fakat artık değişiyordu. Annem de babam da bana karşı değişiyorlardı. Sevgilerini hisseder olmuştum sanki. Kardeşim gitmiş, ondan kalan boşluğa beni koymuşlar, iki kere sever olmuşlardı.
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.