Çünkü bu iki tutku da insanı aynı ölçüde kendine İlişkin düşüncelerle öyle doldurur ki, başkalarının meselelerini düşünecek yer bırakmaz. Üzüntüde talihsizliğimiz, büyük mutlulukta da talihimiz zihni tetikte, meşgul ve başkalarının gereksinmelerini ve arzularını gözetemeyecek halde tutar. Her iki zaman da merhamete en elverişsiz zamanlardır: üzüntü zamanı, insan kendini bütünüyle kendine acımaya adadığı için, sevinç zamanı ise bütün insan meseleleri ve insanın bütün yaşamı aşırı derecede neşeli ve hoş bir açıdan kendini ortaya koyduğu için, o kadar ki talihsizlikler ve acılar neredeyse boş hayaller gibi görünür ya da zihinlerimiz, bu talihsizlikler ve acılar şimdiki durumumuzla çok uyumsuz olduğu için onlar üzerinde durmayı reddeder.
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.