Aforizmalar Üzerine:
Parça parça sözlerle bir bütün haline getirilmiş bir düşünce anıtı gibiydi. Her biri farklı alan ve farklı kelimeler ile inşa edilse de benzer yapıtlar ortaya çıkartıyordu. Şimdi, ilginç görüp; kitabın üzerinde bazı tartışmalar yaşadığım bazı aforizmaları paylaşacağım:
6.Aforizma: ‘‘İnsanoğlunun gelişiminin kesin sonuca ulaşacağı an, sürekli yinelenip durur. Devrimci düşünsel hareketlerin geçmiş bütün her şeyin geçersiz olduğunu ilan etmeleri bunun için doğrudur, henüz hiçbir şey olup bitmemiştir çünkü.’’ (s.6) >Bir kültür, devamlı olarak, yeniden mi kurulur ? Bir süreç içinde uygulanan, söylenen ve onaylanan şeyler varsa mutlaka içerisinde doğrular vardır. Tamamen atmak veya kurtulmak yanlıştır. Bu, yozlaşmadır.
51.Aforizma: ‘‘İnsan, içinde yok edilemez bir şeyin varlığından sürekli emin olmadan yaşayamaz; ancak gerek bu yok edilemez şey gerekse de bu güven kendisinden daima gizli olabilir. Bu sürekli gizliliğin kendini açığa vurma yollarından biri, kişisel bir tanrıya inançta kendisini gösterir.’’ (s.51) > Tevfik Fikret’in vurguladığı inanmak ihtiyacıyla benzer bir düşünce. İnsanı merkeze alıp, tanrıyı da onun yarattığını söylemek… Peki, sizce bu kadar mükemmel bir insanı/organizmayı olasılıkların yarattığını kabul edip, ondan daha üstün bir konumda olan Allah’ı kabul etmemek; beşerden ve kainattan münezzeh bir Yaratıcı yerine olasılıkların-bir düzenleyen olmadan- mükemmel bir şekilde birleşmesini mutlak inanç kabul etmek mantıklı mı? Bilincini ve zihnini kullanarak göremeyen birine insan denir mi ?
62.Aforizma: ‘‘Tinsel bir dünyadan başka bir şeyin bulunmadığı gerçeği elimizden umudumuzu alır, ama bize bir güvence sunar.’’ (s.63) > Buradaki ‘‘Güvence’’ ölümün bir son olmaması, ölümden sonra yeni bir hayatın başlayacak olmasıdır. Zira, bir son olarak görüldüğünde, ölümden daha yıkıcı bir durum yoktur.
69.Aforizma: ‘‘Kuramsal olarak eksiksiz bir mutluluk olanağı vardır: İçimizde yok edilemez bir varlık olduğuna inanmak ve ona ulaşacağım diye çaba harcamamak.’’ (s.69) > Harcamak, tüm fedakarlıklarını onun uğruna yapmak. Çünkü insan, hiçbir şey yapmadığında değil; yaptığı şeyin karşılığını-olumlu- aldığında mutlu olur.
92.Aforizma: ‘‘Putlara tapınmanın ilk nedeni, kuşkusuz nesnelerden korku, ama, buna bağlı olarak, nesnelerin gerekliliğinden korku, ve buna bağlı olarak nesnelere karşı sorumluluktan korkuydu. Bu sorumluluk öylesine dayanılmaz bir şekilde ortaya çıktı ki, insan onu bir tek olağanüstü insanın omuzlarının üstüne yıkmayı göze alamadı, çünkü bir tek aracı da insanın sorumluluğunu azaltamayacaktı, yalnızca bir tek varlıkla ilişkisi, gereğinden fazla sorumluluğu insanın bir yük gibi sırtında taşımasına yol açacaktı, işte bundan dolayı her nesnenin sorumluluğu nesnenin kendisine verildi, daha da ileri gidilerek nesneler insanlardan en çok sorumlu tutuldular.’’ (s.92) > Şüphesiz ki kutsallık, eşya veya nesnede değil; tüm onları yaratan ve onlardan üstün olan Allah’tadır. İnsan, cahilliği sebebiyle, Rabbini bulamadığı zaman bu yönü ve gereksinimi nesnelere atfetmiştir.
97.Aforizma: ‘‘Sadece burada ıstırap ıstıraptır. Bu demek değildir ki, burada ıstırap çekenler bir başka yerde de çektikleri ıstıraptan ötürü ödüllendirilecek; bunun anlamı, bu dünyada ıstırap denen şeyin bir başka dünyada değişmeyip, yalnız karşıtından bağımsız kılınacağı ve mutluluğa dönüşeceğidir.’’ (s.97) > Yanlış hüküm. İnsana verilen var olma yetisi bir ödüldür. İnsan, hayatta hep acıya odakladığı ve çevresindekilerin mutsuzluğu/umutsuzluğu sebebiyle bunu göremez olur. Bu hayattaki ıstırap, bizim için, yalnızca bir sadakat ölçme aracıdır. Ve ne kadar sadıksanız o kadar mükâfat alırsınız.
Aforizmalar 
Franz Kafka
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.