Geçmişte yaşanan üzüntüleri devam ettirdiğimizde, bunlardan acı çekecek olan yine bizleriz. Geçmişte karşılaştığımız durumlara ve insanlara bizi olumsuz etkileyecek gücü bağışlarız; o aynı durumlar ve insanlar ise, bizi zihnen köleleri kılar. "Affetmeme" duygusunu terk etmediğimizde bizi kontrol etmeye devam ederler. İşte bu nedenle, affetme eylemi çok önemlidir. Affetme - bizi inciten şeylerden uzaklaşmak - bize acı veren kimliğimizden kurtulmaktır. Bu, bizi kendi acımız içinde tutsak kılan yersiz acı, öfke ve şikayet çevriminden kurtulmamıza olanak sağlayacaktır. Affettiğimiz şey eylem değil, o eylemi yapanlardır - o insanların acılarını, karışıklıklarını, yeteneksizliklerini, umutsuzluklarını ve insanlıklarını affediyoruz. Bu duygulardan arındıkça ve kurtuldukça değişimi gerçekleştirebiliriz.
Sayfa 12 - KoridorKitabı yarım bıraktı
·
34 görüntüleme
İlk defa" affetmek "üzerine yapılan içi dolu bir düşünceyle karşı karşıyayım
Kitapta bu düşüncenin başlığı "Geçmişi unutmalı ve herkesi affetmeliyiz" insan bu klasik teselliyi mi desem öneriyi mi desem duyunca 'aynen kanka o kadar kolaydı' diyesi geliyor. Çünkü her insan kendi yaşadıkları altında eziliyor ve elbette yine insan içinde bulunduğu durumdan da kaynaklı tüm kırgınlığıyla, tüm öfkesiyle, tüm hayal kırıklığıyla, tüm acısıyla, üzüntüsüyle affedemiyor, affedilmesini beklemeyi de duygusal düzeyde bir zemine oturtturamıyor... O da kendince haklı ve bence Louise, affetmek iyileştirir demekle kalmamış, klasik tesellinin altını da hem duygusal düzeyde hem de mantık düzeyinde en güzel şekilde doldurmuş. Duygusal olgunluğa yavaş yavaş ulaştığımdan mı yoksa karakterimin yavaş yavaş oturmaya başlamasından mıdır bilmem ama Louise 'nin bu yazdıkları içimde bir yer edindi ve "Evet! "Affetmek" işte bu demek! affetmenin iyileştiriciliği bu yüzdenmiş demek... " dedim kendime.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.