İdeolojilerimizi, çocuk yetiştirme yöntemlerimizi, moral değerlerimizi, zevklerimizi, alışkanlıklarımızı,
örgütlerimizi, hayat tarzlarımızı, kurumlarımızı, sınırlarımızı, eşlerimizi, sevdiklerimizi, en sevdiğimiz şarkıları ve yemekleri ha-bire değiştiriyoruz. Toplu olarak hareket ettiğimiz için de hep haklı tarafta oluyoruz. Saldırı hedefimiz, birey. Bizimle aynı yolda yürümeyenler mahkûm ediliyor. Tarih kitapla- rında, oturduğumuz mahallede, vaazlarımızda ve siyasetçilerimizin beyanlarında parmağımızı onlara doğrultuyoruz. Hainlerin adını yaşatıyoruz. Onlar toplumun kolektif bilincinde kahramanlarla birlikte yaşıyor ve toplum üyeleri arasındaki bağları güçlendiriyor. Ama onlara ilişkin duygularımızı da bastırıyoruz; haini bir birey olarak gördüğümüzde ve bizim yüzümüzden katlanmak zorunda kaldığı acıları düşündüğümüzde içimize dolan, kimseye açamadığımız kuşkuları bastırıyoruz. Haini ne kadar çok mahkûm edersek, biz de o kadar dogmatikleşiyoruz. Gitgide daha az sorguluyoruz, gitgide daha totaliter oluyoruz ve sonunda hiçbir şey anlamaz hale geliyoruz.
Belli bir tarafı tutup onu doğruladıkça kendimizi daha güçlü ve gururlu hissediyoruz. Adımızın saygıyla anılacağını bilirsek, işkenceye dayanabilir, davamız uğruna can verebiliriz. Tarihin bandosunun bizi yüreklendireceğini, adımızın tarihe geçeceğini biliyoruz çünkü. Sorumluluk duygusuyla ne düşündüğünü açıklayan ve kendi yolunda ilerleyen hain, nadiren böyle bir durumla karşılaşır oysa. O yalnızdır. Daima yalnız olmuştur ve daima yalnız olacağını bilir. Biz totalitarizmimizle bireyi yok ediyoruz. Bireysel öz gürlüğü nadiren hoş görüyoruz, çünkü ondan korkuyoruz. Özgürlüğün, yaşamımıza düzen ve anlam getiren yapıları yok edeceğinden korkuyoruz. İtaatkâr olduğumuz, körü körüne boyun eğdiğimiz için hainler yaratıyoruz. Böylesine zayıf olduğumuz için totaliter oluyoruz. Kendi benliğimize inanç duymak, insana inanç duymak, bizi hainlerin olmadığı bir topluma götürebilir; o zaman kendimizden korkmamız için bir neden kalmayacaktır çünkü.
“Beğenmiyorsan çekip gidersin,” diyoruz. “Düşmanın ülkesine gidersin.” Hain tek başına acı çekerken, kitleler, çoğu zaman vicdan ve aklıselimden vazgeçme pahasına da olsa kendi yanılsamalarına sımsıkı tutunuyorlar. Hain kim öyleyse?
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.