Bu kitabın ilk bölümünü okudum ve 61 sayfanın sonuna şöyle yazdım: illallah! İkinci defa okudum ama hiçbir şey anlamadığımı kendime itiraf etmek hiç bu kadar kolay olmamıştı. Ve bir konuşma çizgisi daha görseydim düşüp bayılacaktım. İlk bölümden sağ çıkarsanız bu kitabı bitirebilme olasılığınız var diyen yorumlar okuyunca heh dedim, sorun tabi ki bende değil. Mesele şu ki, bu kitap bilinçakışı tekniğiyle yazılmış ve her bölüm başka bir karaktere ayrılmış. Yani her karakterin kendi bilincinin içine girmek gerek. Örneğin ilk bölüm zihinsel engelli Benjy’nin. Ki bu bölümün içinde tam 14 ayrı zaman kullanıldığını, Amerika’daki basımında bunların farklı renklerde basılarak anlaşılır kılınmaya çalışıldığını yazdı bir arkadaşım. Benjy’nin zihnine girememek normal kabul edilebilir. Hatta bu bölümün bu kadar bölük pörçük olması, karakterin zihin sağlığı düşünülecek olursa, başarı olarak da değerlendirilebilir. Ama gelin görün ki, kitabın devamında da benim için işler pek değişmedi. Sonraki karakterler daha anlaşılır bir dil kullanmıştı kullanmasına, ama kitaba yenik ve yorgun başlamak motivasyonumu hırpaladı bir kere. Kitap Compson ailenin çöküşünü aile bireylerinin iç sesleriyle anlatmaya çalışıyor. Suçluluk duygusuyla yanıp tutuşan Quentin’le, biraz daha mantıklı gelse de Jason’la da anlaşamamayı sürdürdüm. Bazı kitaplar zordur, ama gayret gösterdiğinizde keyif alırsınız. Bu kitaptan keyif de almadım ben. Asıl önemlisi bu kısmı bence. Toplumsal cinsiyet rolleri, ırkçılık, sorunlu aile ilişkileri, meseleler çok can alıcı, aman da bakın 100 temel eser listesindeymiş diye kendimi bitirmeye zorladım. Ama olmayınca olmuyor. Pek yapmadığım bir şey yapıp bu kitabı yarım bıraktım. Çünkü mis gibi yarım bırakılacak kitaptı:) Bu fırsatı kaçırmadığım için kendimi tebrik ediyorum.

Ses ve ÖfkeWilliam Faulkner · Yapı Kredi Yayınları · 20202,388 okunma

·

572 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Emel Keleş