Freud, hepimizin bildiği gibi psikanalizin kurucu babası. O da Kopernik gibi, Darwin gibi insanı tahtından edenlerden biri. "Ego kendi evinde efendi değildir" demişti. Anlayacağımız, kendi evimizin bile sahibi değiliz. Bazı görüşlerine katılmayabiliriz fakat bu onun zeki bir adam olduğu gerçeğini değiştirmez. Kitaba geçelim. Bu kitabı 1929'da yazmış. İki dünya savaşının arasında... Büyük Ekonomik Buhranın olduğu yılda... Thomas Mann'ın Nobel aldığı yılda... Yani tam da kriz dönemlerine uygun düşen bir kitap olmuş. Kitabın ismi aslında Kültürün Huzursuzluğu. "Das unbehagen in der kultur" Din, aşk, birey-toplum, cinsellik, suçluluk duygusu... Freud'un değindiği konular aşağı yukarı belli. Eros ve kader-zorunluluk tanrıçası Ananke'nin uygarlığı yarattığını dile getiriyor. İnsanlar aşk ve çalışma zorunluluğuyla bir araya geldiği için... "Aşk ve açlıkla yönetilen dünya" demişti Schiller. Mitlerden ve insanlığın en eski hikâyelerinden yola çıkması boşuna değil. Eros varsa Yıkım-Ölüm içgüdüsü de vardır. Romeo ölmelidir, değil mi? Ayrıca Wagner'in Tristan ve Isolde operası... Konular benzer. Toplumun birçok şeyi bastırmasının, bu dürtülerin başka yerlerden taşmasına sebep olduğunu güzel anlatmış. Bireyi topluma kazandırırken o kişinin bireyliğinden geriye ne kalıyor? Freud, insanın tanrılaşsa bile ~Harari buna Homo Deus demişti~ hiçbir şekilde mutlu olamayacağının altını çiziyor. Uygarlığın tabii ki düşmanı değil fakat birçok kusurun düzeltilmesi gerek. Uygarlık insanlarda gitgide suçluluk ve iki yüzlülük gibi duygular yaratıyor. Doğal tarafımızı çok fazla yontuyoruz. Bunlar kaçınılmaz. Homo homini lupus (insan insanın kurdudur) sözüne o da hak veriyor. İçerikten bahsetmeyi pek istemiyorum. Okuyanlar içeriği zaten görür. Daha çok kitabın bana düşündürdüklerini yazdım. Teşekkür ederim.

Uygarlığın HuzursuzluğuSigmund Freud · Cem Yayınevi · 20183,035 okunma

·

77 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.