İnsan hayatını sadece dışarıdan bir gözle (deneyimlemeden) yorumlayan Şeytan, o hayatın bir oyuncusu haline gelince durumun hiç de öyle göründüğü gibi olmadığını yaptığı “kukla tiyatrosu” metaforuyla dile getirir. (Syf 74).
Ayrıca kitapta yapılan benzetme ve kıyaslar insana “gerçekten de öyle” dedirtecek cinsten nesnel benzetme ve kıyaslamalardı.
Leonid Andreyev’in okuduğum 2. kitabıydı. İnsana ve insanlığa karşı kötümser bakış açısının
her ne kadar haksız ve yersiz olmasa da aşırı olduğu düşüncesindeyim. Kitabın birçok yerinde insanın karakterinde var olan kötülüğe şaşırıyor şeytan, onun gibi düşünemiyor, davranamıyor. Gerçekten de bu kadar kötü müdür insanoğlu, şeytanı bile şaşırtacak kadar. Emin değilim bundan :)
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.