Hayatın kendine gel deme biçimi
Kabul etmeliyim ki bu en büyük ölüşümdü.Bir şeyleri toparlamam aylarımı aldı.Benden aldığı şeyler diğer ölüşlerimden daha fazlaydı elbette.Ancak bana öğrettiği en iyi şey kendimi önemsemem gerektiğiydi.Ailenin bile bir noktadan sonra sana bir faydasının olmadığıydı.Tabii bunu ölüme teğet geçerken anlamış olmam trajikomik.Yalnız başına hastane odasında yatarken gözlerin kapalı ama bilincin açıkken doktorun, 'Değerleri çok kötü.Yazık,gencecik kız.Takibi bırakmayalım ama umut yok kaybedebiliriz.'deyişiyle kalp atışlarımın hızlanması ve kimsenin fark etmediği açık olan bilincimin de kalp kriziyle beraber gitmesi,sonrasında yeniden hayata dönmem...Her an'ı yeterince zorluydu.Daha önce defalarca kez aklımdan geçen ve birçok kez denediğim intiharın sadece yemek yemeden bu kadar kolay olması hayatın bana kendine gel deme şekliydi belki de.Umarım bir kez daha bana verilen bu hayatın kıymetini bilmeyi başarabilirim ve dolu dolu geçirebilirim.
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.