S•: İntiharcı.... o, coşkuyla uzlaşmanın peşinden gidiyordu; bunu "insan sevgisinde" bulmayı istiyordu: "Ben değil, böylece insanlık mutlu olacaktır belki de ve zamanla o yüce uyuma ulaşacaktır. Bu düşünce beni dünyaya bağlayabilirdi" diye kaçırıyor ağzından. Hiç kuşkusuz soylu bir düşüncedir bu; gönül yüceliğiyle dolu ve acı verici, ama tartışılmaz inanç, insanoğlunun yaşamının aslında kendisi gibi anlık olması; yarın "uyuma" erişildikten sonra (ula- şılacak bir hayal olduğuna inanıyorsa) insanoğlunun yine kendi- si gibi, tutucu doğa yasalarının zorlamasıyla, üstüne üstlük bu hayale erişene kadar uğradığı nice acılardan sonra hiçliğe dönüşmesidir -işte bu düşünce ruhunu tümüyle alt üst ediyor, ama asıl insanlığa duyduğu sevgi nedeniyle isyan ediyor; insanlık adına onu yaralıyor -düşüncelerin yansıması yasasına göre- insanlığa duyduğu sevgiyi onun içinde yok ediyor. Ailelerde buna benzer olaylar çok yaşanmıştır: Açlıktan kırılan bir ailede, çocuklarının ıstırabı dayanılmaz duruma geldiğinde, anne babanın bu dayanılmaz acı karşısında çok sevdikleri çocuklarından nefret ettikleri sıkça görülmüştür. Ayrıca, iddia ediyorum, acı çeken insana yardım etmede ya da yararlı olmada, acısını hafifletmede tam anlamıyla aciz kalan bilinç, aynı zamanda siz bu insanın acısına kesin olarak inanıyorken, yüreğinizdeki insan sevgisini kine bile dönüştürebilir. Demirden düşüncenin ardından giden beyler inanmazlar buna, üstelik asla kavrayamazlar...

İntiharcı.... o, coşkuyla uzlaşmanın peşinden gidiyordu; bunu "insan sevgisinde" bulmayı istiyordu: "Ben değil, böylece insanlık mutlu olacaktır belki de ve zamanla o yüce uyuma ulaşacaktır. Bu düşünce beni dünyaya bağlayabilirdi" diye kaçırıyor ağzından. Hiç kuşkusuz soylu bir düşüncedir bu; gönül yüceliğiyle dolu ve acı verici, ama tartışılmaz inanç, insanoğlunun yaşamının aslında kendisi gibi anlık olması; yarın "uyuma" erişildikten sonra (ula- şılacak bir hayal olduğuna inanıyorsa) insanoğlunun yine kendi- si gibi, tutucu doğa yasalarının zorlamasıyla, üstüne üstlük bu hayale erişene kadar uğradığı nice acılardan sonra hiçliğe dönüşmesidir -işte bu düşünce ruhunu tümüyle alt üst ediyor, ama asıl insanlığa duyduğu sevgi nedeniyle isyan ediyor; insanlık adına onu yaralıyor -düşüncelerin yansıması yasasına göre- insanlığa duyduğu sevgiyi onun içinde yok ediyor. Ailelerde buna benzer olaylar çok yaşanmıştır: Açlıktan kırılan bir ailede, çocuklarının ıstırabı dayanılmaz duruma geldiğinde, anne babanın bu dayanılmaz acı karşısında çok sevdikleri çocuklarından nefret ettikleri sıkça görülmüştür. Ayrıca, iddia ediyorum, acı çeken insana yardım etmede ya da yararlı olmada, acısını hafifletmede tam anlamıyla aciz kalan bilinç, aynı zamanda siz bu insanın acısına kesin olarak inanıyorken, yüreğinizdeki insan sevgisini kine bile dönüştürebilir. Demirden düşüncenin ardından giden beyler inanmazlar buna, üstelik asla kavrayamazlar...

Sayfa 617 - Yapı Kredi Yayınları

Bir Yazarın Günlüğü Fyodor Dostoyevski

26 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

S•