Bu kitabı lütfen okuyun...Uzun zamandır Jean Louis Fournier okumak istiyor fakat hangi kitabından başlayacağıma karar veremiyordum; eserlerini kronolojik sıraya göre mi okusam, herhangi bir kitabından başlasam parçalarda eksiklik olur mu düşüncesiyle beklettim durdum. Bu düşüncelerle merak ettiğim bir yazarı öteleyip durduğumu görünce artık bir yerden başla dedim ve Nereye Gidiyoruz Baba kitabıyla Fournier okumalarıma başlamış oldum. Ama nasıl bir başlamak bu! Daha iyisi olamazdı herhalde. Bu kitap beni çok sarstı, çok hüzünlendirdi, birçok şeyin üzerinde yeniden düşünme fırsatı verdi.
4 yaşında bir oğlum var benim, bazen çok şikayet ediyorum kendisinden; çok hareketli, ele avuca sığmıyor, yetişemiyoruz, çok yoruyor vs gibilerinden. Her zaman onunla alakalı yapılması gereken bir şeyin (bazen onlarca şey de olabiliyor) aklımın bir köşesine not kağıdı ile raptiyelenmiş olduğunu görürüm. Sorumluluk, sorumluluk hep daha fazla sorumluluk ve kaygılar, sağlığıyla alakalı kaygılar, eğitimiyle alakalı kaygılar, geleceğiyle ilgili kaygılar. Zor iş ebeveyn olmak. Bunun yanında güzel tarafları da çok tabii. Bir kere onunla birlikte değişiyor, gelişiyor, yeniden keşfediyor insan kendini. Onlarca yaşattığı probleme rağmen bir gülüşüyle her şeyi unutturuyor (gelişigüzel söylenmiş bir şey değil bu, gerçekten bir gülüşü her şeye değiyor) insanın içinin sevgiyle, huzurla ve coşkuyla dolmasını sağlıyor. Sürekli anı biriktiriyorsun, bazen bunları aklına kazıyor bazen fotoğraflayıp ölümsüzleştiriyorsun. Mesela ben oğlumu ilk kucağıma aldığım anı veya doğduğu gece o öyle huzur içinde uyurken ben tepesinde dakikalarca onu izlediğimi unutamıyorum. Fotoğraflamak demişken, telefonumun galerisinde yüzlerce fotoğrafı ve videosu var, telefonumun hafızası yeterli olmayınca doğal olarak hepsini yedekleyip eskileri siliyorum yenilere yer açmak için. Ama mesela ilk baba dediği videoyu silmiyorum, o hep telefonumda, ara ara açıp tekrar izliyorum. Bazı anlar daha da özelmiş, daha da önemliymiş gibi hissediyor insan. Daha birçok şey yazabilir, ebeveynliğin zor ve güzel taraflarını çoğaltabiliriz. Fakat ben buradan kitaba dönmek istiyorum.
Çocuk sahibi olmanın hayatımıza getirdikleri ve götürdükleri ile alakalı hepimiz iyi veya kötü birçok örnek verebiliriz, hepimiz farklı bir pencereden değerlendirebiliriz hayatımızı. Fakat zihinsel ve fiziksel engelli bir çocuk sahibi olmak veya iki çocuk sahibi olmak nasıl bir histir mesela? Bunu yaşamayanın tarif etmesi kolay değildir sanırım. Spoiler olarak algılamayın bunu, kitabın daha ilk satırlarında ne okuyacağınızı öğreniyorsunuz zaten. Önemli olan böyle özel çocuklara sahip olduğumuzda hayatımızda neler değişiyor, nasıl bir yaşam sürüyoruz, onlardan utanıyor muyuz mesela veya acıyor muyuz, diğer sağlıklı çocuklarımızı sevdiğimiz kadar onları da seviyor muyuz, tam olarak neler hissediyoruz? İşte bunları gösteriyor yazar. Eser bir roman veya öykü kitabı değil, anlatı şeklinde ilerliyor. Her sayfada birkaç paragraftan oluşan anlatılar mevcut. Dolayısıyla hızlı okunuyor, az kelimeyle yoğun bir duygu bombardımanına maruz kalıyorsunuz. Kitapla alakalı en çok hoşuma giden şeylerden biri de yazar çocuklarıyla alakalı bu durumu anlatırken olayı dramatize etmiyor, okuru manipüle etmeye çalışmıyor, direk hislerinden ve düşüncelerinden bahsediyor hatta bazen çocuklarının o özel durumuyla dalga geçtiği anları bile açık yüreklilikle anlatıyor. Yazar eserinde yaşadığı zorluklardan ziyade daha çok hislerini anlatmaya çalışmış, ben de yazarın hislerinden yola çıkarak yukarıda kendi babalık deneyimlerimdeki verdiğim örneklerden hiçbirini yaşamadan nasıl bir baba olurdum sorusunu kendime sorunca dehşete kapılıyorum.
Kendi ebeveynlik sürecimden de bahsederek kitabın beni ne kadar etkilemiş olabileceğini dilim döndüğünce anlatmaya çalıştım. Birçok annede ve babada aynı hisleri oluşturacağına eminim. Fournier ile birlikte yeni bir hazine keşfettiğimi hissediyor ve diğer eserlerini okumak için sabırsızlanıyorum. Bu kitabını da tavsiye ediyor ve okumayı düşünenlere şimdiden keyifli okumalar diliyorum.
Edmond Dantes