Yıllar sonra, düşüncelerimin kaçınılmaz olmadığını anladım. Düşünceleri de gözlük takar gibi takıyorduk. Tercih etmediğin şeyleri, bir kitabın sayfasını çevirir gibi değiştirebiliyor, başka düşüncelere geçebiliyordun. Bu bende büyük bir hafiflik yarattı ama ağırlığı da vardı. Bu, düşüncelerimin seçimlerini de bana vererek, beni kendi duygularımın da sorumlusu yapıyordu. Duygular suçlanamazdı. Kolay da kaçılamazdı. Bazı duygular okyanustaki anafor misali, insanı içine çeker, diplerde nefessiz bırakırdı. İstersem düşüncemden vazgeçebileceğimi, onu bir sayfa çevirir gibi değiştirebileceğimi anlamıştım ama sayfa bazen ağırdı. O sayfa bazen tüydendi ama bazen de demirdendi. Düşünceni seçmek her zaman kolay değildi. Bunu anladıktan sonra hala, ben de, hem de sık sık, düşüncelerin akıntısına kapılıp kıyılara çarpa çarpa yaralar alıyorum. Meditasyon yapmayı her denediğimde, kafamı kendi gökyüzüme kaldırıp, ne kadar bulutlu olduğuna şaşırıyorum. Düşünceler konçertosunda vals yapıyorum, sonra onu biraz ileri itip mesafe koymak istediğimde de, elimi başka biri tutup beni piste kaldırıyor.
Sayfa 248 - Doğan NovusKitabı okudu
·
74 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.