Ölüm, dağları çökertir. Ölümdür alır götürür kalbe yüklediğin her hatırayı. Ellerinde kurguladığın kumdan hayaller ölüm rüzgarıyla toza bulanır. Nerede yaslandığın çocukluğun, nerede sürekli yanında olacak sandığın anne-babalar? Zorluğu ve sevinci onlarla tanıdın. Sen, sen olalı beri yaralarını sardılar, fark etmedin; baş ucunda uyudular. Agladığında, canın yandığında merhamet merhemiyle ruhunu sarmaladılar. Boğuk bir ses oldu onlarsız her saniyen; eksik, sancılı, sevimsiz. Sürekli koruyup kolladılar ve sen zamanın geçmezliğine aldandın. Kırdın, üzdün, uzak kaldın. Bir nefes kadar kısa ömrün vardı ve onlarla geçireceğin o nefesin çeyreği kadar zamana hürmet duymadın. "Alaca bir at koşuyor içinde" , ölümler götürüyor sevdiklerini de.Seneler geçiyor alın çizgileri arasından. Sanki sen ve ailen ölümlü dünyadan berisiniz, sanki kapınızı çalan bir melek hiç olmayacak, sanki o ellerinin kokusuna hasret kalacağınız bayramlar hiç gelmeyecek. Keşke gelmese diyor yüreğim. Şu tesiri bitimsiz ayrılığın kurşunî yükü delmese duyguların kimyasını, sebep olmasa günlerin yıllara denkliğine. Çoğu sayfayı gözümden yaş eksilmeden okudum. Gece hüzün verdiğinden midir, hassas algılarımdan mıdır, anne-babamı delice özlediğimden midir bilinmez yoğun duyguların etkisi altında kitabı ancak tamamlayabildim. Yazarın berrak üslubu melankolik hâlimi uyandırdı. Sevmek, özlemenin öbür adı oldu. Aynı hissin farklı tezahürüyle canlandılar, birbirlerine katıştılar. Benimle küsüp bende barıştılar. Karakterlerin peşi sıra koştum, her birinin kederinde bir yaşantı buldum. Her defasında ölümle sırlandı ömürler, yazarın dediği gibi "kuşlar yasına gider" ve bir daha dönmezler.

Kuşlar Yasına GiderHasan Ali Toptaş · Everest Yayınları · 201919,7bin okunma

·

171 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.