Avrupa'da sanayi inkılabının neticesi olarak daha fazla ham maddeye ihtiyaç duyulmaya başlaması üzerine, Osmanlı Hükümeti de 1826'dan itibaren, hammaddesini dışarıya çıkararak esnafın işsiz kalmasını önlemek maksadıyla bir nevi himaye sistemi olan Yed-i Vahid (tekel) usulünü uygulamaya koydu. Sistemin ayrıca yeni kurulmuş olan Asakir-i Mansure-i Muhammediyye ordusuna kaynak bulmak ve üreticinin mahsulünü ucuza satarak aldanmasını önlemek gibi gayeleri de bulunuyordu.