Ben bu kitabı aylardır okuyorum. Storytel’e yüklendiğinde koşarak bastım Play’e. Üçte birini dinledikten sonra, yok dedim, kendi gözlerimle ben, görmek istiyorum bu kelimeleri. O nefis cümlelerin altını çizmek, yanına çiçek, yıldız, kalp falan kondurmak istiyorum. Neyse efendim, işte ben çok uzun zaman, bu kitabı alabilmeye çalıştım. Her nasılsa bir türlü bulamadım. Yürürken, bulaşık yıkarken açıp, herhangi bir bölüm seçip dinlemeye devam ettim. En sonunda kitap elime ulaştığında, okunacak bir iki bölüm kalmıştı sadece. Natalie Ginzburg’un övülüşüne, Coelho’nun yerilişine bir daha baktım, Anlatmanın Sessizliği’ni bir daha okudum, Bolano, Borges ve Marquez’le vedalaştım. Ama hala içten içe bilebiliyorum ki, yine yeniden dönüp geleceğim ben bu kitaba.. Ben edebiyatla ilgili metinler okumayı çok seviyorum. Eh bir de Zambra gibi komik, hınzırlığı elden bırakmayan bir yazarın yazdıkları olunca..Hele bir de bu metinlerin popülizmden payına düşeni elinin tersiyle kenara attığını görünce..Tüm kalıplardan uzak, sevdiği, iyi günde kötü günde bağlılığını yitirmediği kitaplardan bahsederkenki şevki bana da bulaşınca..Kimin ne diyeceğini zerre umursamadan, hastalıkta ve sağlıkta, nefret ettiği kitaplardan bahsederkenki samimiyeti avuçlarıma akınca.. Velhasılı, bu kitap için sevmekten fazlasını içeren bir tanım bulmak zorunda hissediyorum. Zambra’nın edebiyatla kurduğu tutkulu ilişkiye yakından bakmak, kendime bu ilişkiden benzerlikler yontmak, nefis bir deneyimdi benim için. Bir dolu yazarla ve kitapla tanıştırdı beni. Hatta giderayak okuduğum en iyi romanlardan biri dediği Albaya Mektup Yok’u kolumun altına sıkıştırdı. Müteşekkirim.🪻