ZAMAN KOZASINDAN KUL OLARAK ÇIKMAK
Zaman insanın kozası. Ne oluyorsa dünlerde, yarınlarda oluyor. Günlerce, aylarca sürüyor. Yıllara yayılıyor, asırlarca devam devam ediyor. İnsan ölümle geçmişini, doğumla geleceğini kendine bağlıyor. Zamana kendinden bırakıyor.
İnsan nicelik olarak bollaştığı, nitelik olarak ise her gün biraz daha yoksunlaştığı bir zamanda. İstiyoruz ve istediğimiz şeylerin bile isteye kölesi oluyoruz. İstememenin, ihtiyaç duymamanın hayatımızda açacağı özgürlükten mahrumuz. İçimiz hazlarla, zevklerle, hırslarla… dolu, dışa kapalı. Yalnızlığımızdan bilgelik değil, bir şey bilmezliğimiz okunuyor yaşamak denilen tekerrürün içinde. Kendimize sınır koymadan büyümeyi, olgunlaşmayı bekliyoruz. Kemalat dairesine giremeden sabırsız,şükürsüz göçüp gidiyoruz.
Her şey görünür alanda her şey çok açık belki de o yüzden görülmüyor. Oysa insanın sadece mevcut tanımını reddettip, kendini yeniden tanımlaması gerekiyor. Kul olmak için tövbeyle kozasını yırtması gerekiyor.
7 Nisan 2024
·
172 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.