Telefonu kapatıp yürümeye başladım. Ne müzik ne şehrin sesi var. Boşluk adım seslerimi yutarken sadece kanımın akışını ve beynimin içinde ölen hücrelerin sesini duyuyorum. Kafamı patlatmak için kaç kurşuna ihtiyacım olduğunu hesaplıyorum. Üç evet üç kurşun girmeli yakın mesafeden. Biri tam tepeden iki beyin lobunun ortasından geçip boğazımdan kaymalı, midemi delip taşşaklarımı patlatarak çıkmalı. Diğeri sağ şakağın biraz arkasından yol buyunca tüm kıvrımları delerek akıtmalı fikirlerimi, sonuncusu sol kulak deliğimden, sağ kulak deliğime bir yol çizmeli zarları patlatıp sağır etmeli beni. Böylece ölümün sesini duyamam.
Adım seslerinin hızlandığını fark ettim. Vazgeçtim üç kurşunla ölmekten, daha çok kurşun gerekiyor. Yüzlerce. Binlerce kurşun bedenimi yeryüzünden silecek kadar çok kurşun.
·
76 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.