Zaman geçerken madde kendisine tayin edilmiş güzergahlarda kaotik burgaçlarla ve zarif desenlerle döne döne, kıvrıla kıvrıla akıyor. O maddenin bir kısmı, geçici bir süre benliğimizin ellerinden tutup ona yapıştığında bu evrendeki geçici varlığımız başlıyor ve ona "ben" diyoruz, onu "ben" zannediyoruz. Halbuki akıp giden, sürekli hiçten gelip hiçe boşalan bir akıntının desenlerinden ibaretiz. Devamlı dönüşmek, değişmek, gelişmek, başkalaşmak ve devinmek, kaderin ta kendisi ...
Sayfa 230 - Tuti KitapKitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.