"Ey sevgili! Seni sevmekten ve düşlemekten asla vazgeçmedim. Sen benim Diego Riveramsın. Yıldızlarsın sen, ay ve bulutlar, haberlerdeki F-16'lar, kırmızı yatağımdaki o koca bedensin. Çekmecemdeki son sigara, beni sarmalayan o koca, kadife, yeşil, ceketsin. Bir kuş misali uçarak gitmek istediğim adamsın. İran'sın, Suriye'sin. Habur'da nöbet tutan askercik, Mezopotamya'daki en vahşi kıpkırmızı gelincik, üzerine yattığım uçsuz bucaksız boz bir vadisin. Marlon ve Brandomsun. Küvetimde yatan şişman bir melek, sevincim, acılarım, tüm arzularım, tiyatrodaki, İstiklal Caddesi'ndeki eşim, Gabriel Garcia Marquez'in son mektubusun. Ve ben de o Zorba'daki her tarafından şehvet fışkıran o şişman kadınım.
Kim uçurdu acaba kafamı? Ben kafam olmadan da yaşarım. Çünkü elim, kolum, bacaklarım var sana ulaşmak için ve bir de bir el bombası gibi fırlatıp tüm kahrolası sınırları havaya uçuracak bir kalbim."
- Gitmek: Benim Marlon ve Brandom (2008) yön. Hüseyin Karabey
··
1.191 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.