2. Abdülhamid son dönem tarihsel revizyonizmde sempatik bir karakter olarak gösterilmese de, politikaları, milliyetçiliği bastırarak ve Islam'ı Osmanlı İmparatorluğu'nun siyasi kimliğinin önüne koyarak imparatorluğu idaresinin niteliği, onun döneminde Arapçada giderek artan bir kurtarma misyonunu esas aldığını kabul ediyor. Abdülhamid'in şekilde mevcut olan çeşitli yeni yazılı medyada, imparatorluk sınırları dışında, içinde olduğundan daha yoğun bir şekilde tebaası tarafından şiddetle tartışıldı. Mutlakiyetçiliğe karşı anayasal monarşi, Osmanlıcılığa karşı etnik milliyetçilik, devlette İslam için merkezi bir role karşı laikliğe yönelik çağrılar son yıllarında imparatorluktaki entelektüel çevreleri meşgul eden sorulardı.
Her taşra eyaleti merkezinde sık rastlanan sansür bu tartışmaların özgürce ifade edilmesini sınırlandırdı ancak tamamen bastırmadı. Sansürün kontrolü dışında olan Kahire, Avrupa ve Amerika'da giderek büyüyen bir Arap entelektüeller diasporasi vardı ve yurtdışında Arapça basılan gazete ve dergiler "eski vatandaki" koşullarla ilgileniyor ve geleceğe dair seçenekleri tartışıyordu. Bu yayınlar, Osmanlı hükümetinin Avrupalı güçlere ayrıcalık olarak tanıdığı çeşitli posta şirketleri vasıtasıyla sık sık imparatorluğa gizlice sokuluyordu. Batı'da bilinen bir sürü siyasi seçenekten çoğunun yanında "yerel" ideolojiler Arap topraklarındaki aydınlar sınıfının bir kesimi veya diğeri tarafından benimsenmiş gözüküyordu. 20. yüzyılın şafağında Arapça yazılı medyada görülen çeşitlilik, kökenleri nüfusun geniş yelpazesinde bulunan orta sınıfın büyüdüğünün işaretiydi.
Sayfa 210Kitabı okudu
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.