Fakat insan hercai,bir dalda durmaz bir yaratıktır ve belki de satranç oyuncuları gibi gayeyi değil,gayeye giden yolu sever.Kim bilir(emin olamayız tabii) belki de insanların yeryüzünde ulaşmaya çalıştığı tek gaye,bu gayeye ulaşma yolundaki daimi çaba,başka bir deyişle hayatın ta kendisidir,yani iki kere iki dört cinsinden bir formül olan gaye değildir;zaten iki kere iki dört hayat değildir baylar,ölümün başlangıcıdır.Hiç değilse insan,bu iki kere ikiden daima ürkmüştür;ben hala ürküyorum.İnsan bütün ömrünü iki kere iki peşinde geçirir,bu uğurda denizler aşar,hayatını harcar,fakat yemin ederim,arayıp gerçekten elde etmekten korkar.Çünkü onu bulur bulmaz artık erişecek şeyi kalmayacağını bilmektedir.İşçiler işlerini tamamladıktan sonra,hiç olmazsa aldıkları parayla meyhaneye gider,oradan karakola düşerler;işte size en aşağıdan bir haftalık meşgale.Fakat bizler nereye gideriz?Onun için gayeye her yaklaşmada bir huzursuzluk hissedilir.İnsan gayeye ulaşmak için çalışmayı sever,fakat ulaşmayı pek istemez;bu hal hiç şüphesiz çok gülünçtür.Şu halde insan daha doğuştan gülünç bir yaratıktır,işin hoş tarafı da budur zaten.
Sayfa 37Kitabı okudu
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.